Sameiningin - 01.02.1905, Blaðsíða 4

i8o
að vera komið inn í hina eiginlegu mannkynssögu, þá er það
eingöngu þeim tilraunum að þakka. sem nú { síðustu tíð hafa
verið gjörðar af erindsrekum kristinna safnaða og kirkjuíélaga
til þess að flytja þjóðflokkum þeirra landa boðskapinn um Jes-
úm, mannkynsfrelsarann, og grundvalla þar kristna kirkju.
En líka allsstaðar annarsstaðar í heiðnum löndum, þar sem
samskonar villidómr var áðr alráðandi, hefir kristniboðið bor-
ið viðlíka blessunarríkan ávöxt, stundum hœgt og hœgt, en
stundum ótrúlega fljótt. I öllum þeim áttum heiðna heims-
ins hefir kristniboðið heppnazt. Og þar allsstaðar hefir him-
ininn orðið sem nýr himinn og jörðin sem ný jörð. Von því
í sambandi við þá blessuðu starfsemi—eins og björt, blikandi
stjarna á söguhimni nútíðarinnar, eins og Betlehemsstjarnan,
sem birtist austrlenzku vitringunum, kom þeim á stað og vís-
aði þeim veginn til hins fjarlæga lands á fund Jesú. Þó er
það ekki enn nema mjöglítið tiltölulega, sem enn er að gjört
til þess að kveikja ljós kristinnar trúar úti í heiðingjaheimin-
um, í samanburði við það, sem þarf aö gjöra í því tilliti." Svo
telst mönnum til, að enn sé hátt á níunda hundrað milíóna
heiðingja í heiminum, að meðtöldum Múhameðstrúarmönn-
um. Svo afar mikið er enn ógjört. Svo mikið vantar enn á,
að kristin kirkja hafi fullnœgt því boði frelsarans, að gjöra
allar þjóðirnar að lærisveinum hans. Og ætti þá ekki að
þurfa að fœra nein rök fyrir því, að enginn söfnuðr, ekkert
kristið kirikjufélag, enginn kristinn maðr má í þessu mikla
drottinlega nauðsynjamáli draga sig aftr úr. Það er fyrir
löngu kominn tími til að vér, líka vér, séum með öðru kristnu
fólki í því að styðja að útbreiðslu guðs ríkis í heiðingjalönd-
unum.
Eg hefi bent á ástandið hjá heiðingjunum, sem réttilega
má kalla villimenn. En það eru líka til feiknastórar heið-
ingjaþjóðir með eldgamalli menntan, sem standa að ýmsu
leyti í þeim efnum býsna hátt, eins og Kínverjar og Hindúar.
Einnig þar, engu síðr þar, þarf kristindómrinn að komast að,
ef sálarheill þeirra milíóna og framtíðarvelfarnan mannkyns-
ins í heild sinni á að geta orðið borgið. Og sérstaklega verðr
oss nú ósjálfrátt að hugsa um Japansmenn, sem á örskömm-