Sameiningin - 01.02.1905, Blaðsíða 10

En í hverju á ráSvendnin aö sýna sig? Hún á að hugsa
um tilheyrendrna, um þa5, hvernig þeir eru. Þeir eru eins
og hann sjálfr er—prestrinn. Hvorki betri né verri. Þeir
eru syndugir menn, fœddir meö spilltu eðli og persónulega
brotlegir. Af öllu á himni og jöröu er ekkert eins nauösyn-
legt fyrir þá eins og aö læra aö þekkja Krist. Þaö er hiö ei-
lífa líf, að þeir þekki hann. Þeir eru að mörgu leyti blindir,
fáfróðir eins og prestrinn. Þeir hafa stœrilætið í hjarta sínur
sérgœðingskap og vantrú eins og hann að berjast við. Þeir
þurfa styrk, áminning, huggun eins og hann. Eins og hann
eru þeir þar svo aö kalla staddir í gini dauöans—með hiö
jarðneska lff í hjarta sínu, með dauðann fyrir framan sig og
svo eilífðina. Vér erum allir jafnir þar—eins staddir. Fá-
tœklingrinn og auðmaðrinn, sjúklingrinn og sá, sem heill er
heilsu, hinn lærði maðr og hinn fáfróði—allir jafnir. Og sái-
ir vorar horfa og hugsa—í hinum brothættu umbúðum sínum,
hinum jarðnesku líkömum.
Það er eðli ráðvendninnar að líta í kringum sig til þess
að geta unnið verk sitt vel. Áðr en hún fer að starfa þarf
hún að þekkja og kannast við verksvið sitt. Eg er ekki ráð-
vandr, ef eg að eins hugsa um sannkristna brœðr eða um
syrgjendrna, eða að eins um hina ,,hörðu hálsa. “ Eg á að
hugsa um alla, útbýta öllum jafnt af kærleik og sannleika.
Ráðvendnin spyr ekki um verðlaun eða afsökun. Það er
frumeðli hennar. Sé eg ráðvandr prestr, þá fer eg ekki eftir
því, hvort menn reiðast mér eða hrósa mér. Eg, syndugr,
dramblátr inaðrinn, vil fúslega fá hrós, og reiði hræðir mig;
en ráðvendnin, sem er guðdómleg gjöf (eg á við hreina ráð-
vendni), spyr ekki um reiði eða hrós. Hún vinnr sitt verk.
Ráðvendnin er hin dýpsta rót eða taug í endrfœddum manni.
Hún er eitt af frumefnum þeim, sem mynda ,,innra mann-
inn. “ Hún er í heilagleikanum. Helgunin f hjarta mínu er
ómöguleg, er ekki til, ef ráðvendnina vantar. Eg spyr guð
ráðvandlega, blusta ráðvandlega, þoli ráðvandlega, trúi ráð-
vandlega, sé eg endrfœddr. Að minnsta kosti er það brenn-
heit ósk mín og bœn, að svo sé. ,,Drottinn gef mér ráðvant
hjarta. •4 Eg hleyp með gleði inn í hugsun Davíðs, þegar