Sameiningin - 01.02.1905, Blaðsíða 9

185
gu5s síns, sem fulltrúi frelsarans, og á aö tala í hans nafni,
hugga, Írœ3a, áminna, styrkja, glœöa—og jafnvel aö rnót-
mæla.
Þetta á kristinn kennimaör eölilega ætíö aö gjöra, en
ekki sízt viö þetta tœkifœri, þar sem eins og allt er opiö,—
öll sár opin; öll mótmæli og öll vantrú til taks; veik trú spyrj-
andi. Þegar líkrœöur eru haldnar, sofa menn aldrei. Aldrei
er eins kyrrt og hljótt í kirkjunni eins og þá. Þá hlusta allir;
þá vega menn hvert orö; og hugsa um þaö, sem sagt er. Þá
grípr sál áheyrandans orðin annaöhvort meö samþykki eöa
mótmælum. Ef þjónn drottins nokkurn tíma á vandasamt
verk aö vinna, þá er þaö einmitt á slíkri stund.
Ekki batnar svo, þegar hann veit, eins og allir prestar
\dta, hvaö þeir heimta, sem viöstaddir eru viö þetta tœkifœri.
Sumir heimta hreint guös orö; suinir, aö prestrinn þekki lífs-
feril hins framliöna svo vel, að hann geti talað um hann og
bent á dœmi úr líti hans upp á handleiðslu guös; sumir, aö
hann hrífi tilfinninguna; aðrir, aö hann hrósi hinum framiiðna;
aítr aörir, aö íögr orð sé nú viö höfö, skáldlegar hugmyndir,
mælska o. s. frv. Og loks koma syrgjendrnir með löngun til
aö huggast.
Góö og heilsusamleg og blessuð regla er þaö vissulega,
sem hver réttr prestr þá einnig leitast viö aö fara eftir, að
ganga að þessu hlutverki ráövandlega—í Jesú nafni. Hann
hlýtr aö gjöra þaö, ef hann á aö geta leyst þetta skyldustarf
af hendi meö velþóknan guös. Og þetta er höfuöatriöið:
hvaö guð hugsar um verkiö. Mennirnir eiga ekki aö dœma
oss. Prestrinn á að sjá um, að starf þetta geti staðizt dóms.-
úrskurö guðs. Plann á aö geta gengið frá því með góöri sam-
vizku. Svo veröa mennirnir að hugsa eftir sinni trú og sann-
fœring og samvizku. A degi drottins eigum vér allir að birt-
ast fyrir dómstóli hans, bæöi þeir, sem dánir eru, og þeir, sem
hlusta á oss; og þaö er styrkr í þeirri hugsun, sem vér prestar
ættum allir að geta haft, aö þá viljum vér hafa unniö svo hér
og talaö svo hér á jöröu, við hvert eitt tœkifœri, að vér fáum
þann vitnisburð, aö vér töluöum sannleikaun á meðan á bar-
áttunni stóð;látum þaö vera, að vér aö ööru leyti höfum ver-
ið lélegir og ónýtir.