Sameiningin - 01.02.1905, Blaðsíða 14

igo
hluti og staöhœfir það, sem hann ekki veit neitt um, og þá ef
til vill fer með ósannindi á þessari alvarlegu stund, þá óvirðir
hann sjálfan sig og embætti það, sem hann hefir á hendi.
En þegar vér nú stöndum við grafir framliðinna ástvina
vorra, hvað er þá hin eiginlega huggun vor og hlýtr að vera
huggun sérhvers, sem grætr þar? Hví grætr hann? Af því
vinrinn er dáinn. Dauðinn hefir tekið hann burt, hrifið hann
með kaldri hendi burt af heimilinu. Hvað á syrgjandinn
eftirþreyjandi þá að heyra, sem getr gefið honum verulega
huggun, annað en þetta: ,,Vinr þinn lifir‘ ‘? ,,Stúlkan er
ekki dauð, heldr sefr hún. “ Það er huggunarorðið. Það
var efnið í líkrœðu Jesú Krists. Vinrinn lifir; honum líðr vel;
hann er sæll; vill hvergi annarsstaðar vera en þar sem hann
nú er, hversu sárt sem eg syrgi. í þessu er þó sannarleg
huggun. Og þetta vill prestrinn innilega gjarnan geta sagt.
Þá notar hann alla heimild, sem frelsarinn hefir gefið honum,
og hluttekning hansí sársauka syrgjendanna hrífr hann til að
hugsa um hinn iðranda ræningja á krossinum ogum þettaorð:
,,Hinn brákaða reyrinn mun hann ekki sundrbrjóta og hið
dapra ljós ekki slökkva, þangað til hann hefir unnið sigr rétt-
lætinu til handa. ‘ ‘ Þegar prestrinn gjörir það, á hann þó
sem ráðvandr þjónn sannleika Jesú Krists að boða, að allt sé
fyrir verðskuldan Krists. Huggunin í þessu, hressingin í sorg-
inni, ljósið í gröfinni, fyrir sakir hins dána, er upprisa frelsara
vors Jesú Krists. Því ætíö á hann að bera í minni þessi orð:
,,En ef Kristr ekki er upprisinn, þá er vor kenning ónýt og
trú yðar líka ónýt“—og: ,,því ef dauðir ekki upprísa, þá er
Kristr ekki upprisinn; en ef Kristr er ekki upp risinn, þá er
trú yðar ónýt; þér eru^ þá enn þá í yðar syndum, og þeir,
sem sofnaðir eru í Kristi, glataðir“ (i. Kor. 15, 14. 16.18.)
Þegar prestrinn huggar á þessum grundvelli þá getr hann
gengið frá jaröarförinni ineð frelsaðri samvizku.
Háttvirti vinr minn! Svona hugsa eg um þetta mál.
Drottinn blessi þig, og þitt starf, og gefi oss, sem settir erum
til að vitna um synd og dauöa, um náðina og Krist, sinn
heilaga anda, svo að vér getum fengið vizku og hugrekki til