Sameiningin - 01.02.1905, Blaðsíða 15

aö vinna aö því háleita starfi ráðvandlega honum til dýröar
og sjáifmn oss og bræörum vorum til sáluhjálpar.
þinn í drottni,
H. B. Th.
-------—----------------
Síöan síöasta blaö ,,Sam. “ kom út hefir féhirði kirkju-
félagsins verið sendir $5.60 frá Fjallasöínuöi, $3.00 frá Pétrs-
söfnuöi, til stuðnings trúboöi meöal íslendinga. Og í heið-
ingja-missíónssjóö, frá Garöar-söfnuði $7.70; Þingvallasöfn-
uði $5.90; Argyle-söfnuöum $12.00; Lincoln-söfnuöi $5.50;
St. Pálssöfnuöi $12.75.
Trúmálafundir.
Tveir trúmálafundir voru haldnir hér í Winnipeg mánudaginn 13, og
hriðjudaginn 14. febrúar, fyrra daginn í kirkju Fyrsta lúterska safnaðar, en
hinn síðara í kirkju Tjaldbúðarsafnab'ar. Umtalsefni á fyrra staSnum var
fretta: ,,Hvernig eiga kiástnir menn að taka árásum, sem gjörðar eru á trú
þeirra og kristindóm af hálfu andstœðinga þeirra?“ Var séra Friðrik Hall-
grímsson þar málshefjandi og spunnust út af þessu efni allfjörugar umræðr.
Meðal annars var bent á þá stillinq tráarinnar, sem veit að öllu er óhætt, því
allt hvílir í drottins hendi. Sannleikrinn hvílir á grundvelli svo öruggum, að
óvinir hans fá aldrei neinu til leiðar komið Kristnir menn þurfa því alls
ekki stöðugt að vera að halda. vörn uppi fyrir sannleikanum í ræðu eða riti. En
hver einasta árás á að hvetja þá til ötulli starfsemi. Þegar árásirnar eru sem
harðastar, eiga þeir með öllu móti að leitast við að sannfœra einstaklingana,
styrkja þá, er veikir kunna að vera í trú sinni, telja þeim hughvarf, sem and-
vígir eru kristindóminum, laða menn og leiða með kyrrlátri starfsemi og þolin-
móðri til þekkingar |á frelsaranum. Arásirnar eiga lílta að lcenna kristnum
mönnum þaH göfus;ly>idi trúarinnar, sem ávallt er svo dýrmætt, en aldrei kemr
að betra haldi en f viðreign vorri við andstœðinga í trúarefnum. Þá skyldi
kristinn maðr ávallt gæta þess að gjöra öðrum ekki rangt til, heldr temja sér þá
sanngirni trvarinnai, sefn ætíð er fús til að kannast við allt það, er andstœðingr-
inn kann að hafa til síns máls. Vopn sanngirninnar verðr ávallt bezta vopnið
og farsælasta,—sigrsælast einmitt þá, þsgar mest kann freisting að vera til hins
gagnstœða. Að síðustu geta árásirnar kent kristnum mönnum þá verkhyggni
tníarinnar, er fœrir sér f hvert skifti það andlega rót í nyt, er þá kemr á hugi
manna. Þótt sumir verði fyrir þær ákveðnari f neitun sinni, eru ávallt aðrir,
sem að einhverju leytikunna að verða móttœkilegri fyrir sannleikanum og betr
fást til að hugsa um hann en endrarnær. Þá þurfa kristnir menn á þeirri verk-
hyggni að halda, sem þetta fœrir sér í nyt, og einmitt gengr þá með mestum
ötulleik að starfi sínu, þegar andblástrinn er mestr.
Efnið, sem rætt var um síðara kveldið í kirkju Tjaldbúðarsafnaðar, var
þetta: ,,Hverjaþýðing hefir það fyrir manninn að heyra kristnum söfnuði til?‘‘
Séra Jón Bjarnason var þar málshefjandi. Tekið varfram, hve hættulegt það
væri að einangra sig í kristilega tilliti. Kristindómrinn væri líka þes3 eðlis, ag