Sameiningin - 01.03.1905, Síða 13

9

Fiskimaðrinn til sonar síns.
Kvæði, þýtt at séra Steindöri heitnum Briem.
(Lag: Hvar myndi verahjarta mitt.)
1. Ef færöu, barn mjtt, stríðan s’-orm
og sterkt er öldukast,
þá hertu’ á segli, heilla-barn,
og haltu’ um stýriö fa,st.
Já, haltu fast með hetjudug,
svo hönd þín verði’ ei laus.
Ef fyllist hjá þér, festu það
í flýti’ og sjójnn aus.
2. En sjájrðu’ ekkert, sonr minn,,
fyr’ sjávargangi’ og lá,
þá bið þjnn guð af hjarta heitt
og hertu róðrinn þá.
En brotni gat á bátinn þinn
og bili árahald, ,
ó, krjúptu lágt við þóptu þá
og þig fel guði’ á vald,
—r- rt rr->-<?»C> < v- ,
Á þremr fjöllum.
Eftir séra Rúnólf Marteinsson.
Mannlífið er, í megin-atriðunum, nokkuð svipað á öllum
öldum. Sar.nar myndir af mannlegu lífi frá fyrri öldum eru
því í all-nánu sambandi við nútíðiná, og margar þeirra eru
lærdómsríkt uinhugsunarefni fyrir menn á öllumtímum. Elías
spámaðr er umhugsunarefni voit nú. Kann er einkennilegt.
sambland sigrsællar trúar og mannlegs veikleika. Æfisagan
hans í gamla testamentinu sýnir, hverju trúin ætíð getr af-
kastað í lífi mannanna, jafevel í lífi þeirra, sem veikir eru eins
og hann var, þegar trúarinnar gætti ekki. A ^ví sjáum vér,
hve sönn er myndin; því þetta er ekkert annað en reynsla
hins trúaða manns bæði fyrr og síðar. Trúin getr gjört mann,