Sameiningin - 01.03.1905, Qupperneq 19

4, aö hann væri ekki hinn eini, sem gæti starfað að drottins
málefni í Israel; hann skyldi þegar byrja á því kyrrláta verki,
að undirbúa eftirmann sinn, og hann (Elísa) var einmitt val-
inn úr hópi þeirra, sem ekkert bar á opinberlega í þjóðfélag-
inu. Hann var kallaðr frá plógnum.
Með þessu sá Elías skyldu sína í nýju ljósi, sá, að hann
átti að starfa allsstaðar í þjóðfélaginu, þar sem hann náði til,
sá, að þjóðin þurfti meira en einn mann til þess að koma
henni á réttan veg. Hún þurfti marga menn, sem allt af
héldi áfram að kenna henni. Þess vegna fór hann að starfa í
sambandi við spámannaskólana. Frásagan um viðskilnað
Elíasar í 2. Kg. 2. ber það með sér, að samband Elíasar við
spámannaskólana í Betel og Jeríkó hefir verið mjög náið.
Hinn hœgi og blíði vindblær átti fyrir Elías að merkja
starfið fyrir guðs ríki, sem nrnna bar á. Hóreb varð honum
til ómetanlegrar blessunar, því það kenndi honum að meta
þetta.
Drottinn þarf einnig að kenna oss, frá Hóreb, að meta
Kinn hœga og blíða blæ hins vanalega mannlífs. Vér skulum
meta alla heimsfrægu mennina, sem komið hafa fram í kirkj-
unni. Ljós margra þeirra lýsir öld eftir öld. En hvað er þó
starf þeirra fáu í samanburöi við milíónirnar, sem svo miklu
minna hefir borið á, en hafa engu síðr starfað að guðs ríki í
sínum litla umheimi af beztu kröftum? Lúter er frægastr
allra kirkjumanna úr mótmælenda flokki; en hvað er þó starf
hans í samanburð.i við þúsundanna og milíónanna meðal
kennimanna og leikmanna í þeim kirkjudeildum, sem hafa
með guðs hjálp gjört yngri og eldri að góðum, guðhræddum
mönnum og konum. Þar sem prestrinn vinnr verk sitt sam-
vizkusamlega í söfnuði sínum, þar sem kristinn safnaðarlimr
leyfir kristindóminum að leiðbeina sér í öllu sínu starfi, and-
legu og veraldlegu, þar sem kennarinn rœkir verk sitt í skól-
anum með trúmennsku, eins og honum væri trúað fyrir læri-
sveinunum af guði, þar sem foreldrar kenna börnunum sín-
um, í orði og verki, að elska guð og láta gott út frásér ganga,
—hvað lítið sem á þessu starfi kann að bera út í frá—, þar er
hinn hœgi og blíði vindblær guðs. Frá þessum ýmsu lindum