Sameiningin - 01.08.1907, Blaðsíða 32

SÓIJN OG DAGGARDROPINN.
ÞiS hafiS víst öll heyrt getiö um hað, aö sólin er afar stór
eldhnöttur, miklu miklu stærri en jörði'n, sem viö búum á. Ef
Þiö fariö á fætur einhvern morguninn, þegar sólin er ný-komin
upp, þá sjáið þiö óteljandi daggardropa, sem glitra á hverju
grasi og hverju blómi. Þeir eru mjög smáir, þessir dropar, svo
sem á stærö viö títuprjóns-höfuð; en þó speglar morgunsólin sig
í hverjum einasta þeirra. Gáiö aö einum dropanum; hann skín
eins og gimsteinn; þaö stafa út frá honum geislar eins og sól-
inni. Myndin af þessum stóra, skínandi eld-hnetti kemst öll
saman fyrir í daggardropanum litla. Er það ekki skrítiö? Eg
skal segja ykkur, hvernig stendur á því. Þaö er af því að
dropinn er alveg hreinn og tær. Ef Það væri gruggugt vatn í
lionum, þá gæti hann ekki speglað sólina meö öllum hennar
ljóma.
Viö erum enn þá minni í samanburði viö guð en daggar-
droparnir í samanburði við sólina. En þó geta hjörtu okkar
speglað dýrð hans, og sent út frá sér geisla af elsku hans, ef
þau eru nógu hrein. Ef við gerum það, sem ljótt er og vont,
þá veröur hjarta okkar óhreint; Þá getur ljóminn af elskunni
guðlegu ekki speglast þar; og þá getum við aldrei fengið að sjá
dýrð drottins, sem er miklu miklu fegri en dýrð sólarinnar, þeg-
ar hún kemur upp á morgnana. Því sagði frelsarinn: „Sælir
eru hreinhjartaðir, því þeir munu guð sjá.“
Við erum öll syndug, og getum ekki haldið hjörtum okkar
hreinum; en guö getur það, og hann gerir það fyrir okkur, ef
við biðjum hann þess á hverjum degi.
Það er langt síðan eg las ofur litla smásögu. Hún er mér
ávalt í fersku minni, af því mér þykir hún svo falleg. Eg skal
segja ykkur hana.
Það var einu sinni herramaöur á gangi í einni stóru borg-
i'nni hér í Ameríku. Hann mætti litlum telpu-hnokka, svo sem
átta ára gamalli. Stúlkan var í slitnum fata-görmum og ber-
fætt; og hún rogaðist með ungbarn í fanginu. Barnið var stórt
og feitt; og herramaðurinn skildi ekkert í, hvernig stúlkan gat
borið það svona lengi. „Er hann ekki alt of þungur fyrir þig,
krakkinn sá arna?“—spurði hann. „Uss, nei,“—sagði t&lpan;
„hann er ekkert þungur; hann er bróðir minn.“
Hafið þið nokkurn tima hugsað um byrðfna þungu, sem
Jesús bar fyrir okkur? Eg meina píslirnar, sem hann varð að
líða fyrir okkur öll, af því við erum svo vond? Voru þær ekki