Sameiningin - 01.03.1946, Blaðsíða 4

34
í nýju Ijósi. Vér höfum dregið sjálfa oss á tálar. Hálfsof-
andi samvizka vor hlustaði á seiðandi raddir heimsins, er
sögðu, að öllu væri vel borgið — vér værum virðulegt og
gott fólk — engin ástæða til að hugsa um afbrot vor og
ófullkomlegleika — og því trúðum vér af fúsurn huga.
En viðvarandi rödd guðsorðs segir : “Ef vér segjum
vér höfum ekki synd, þá svíkjum við sjálfa oss og sannleik-
urinn er ekki í oss.” (Jóh. 1: 1-8). —
Úr djúpi hugarins rísa upp hálfgleymdar minningar
um vora eigin sekt: svo oft höfum vér breytt gagnstætt
því, er vér áttum að breyta; hirðuleysi í andlegum efnum
hefir oft einkent oss. Vér erum oss þess meðvitandi að sumar
syndir vorar gagnvart Guði og mönnum voru ásetnings
syndir, drýgðar mót betri vitund. En oft gátum vér í fullri
alvöru tekið undir og tileinkað oss orð postulans mikla:
“Hið góða sem eg vil, gjöri eg ekki, en hið vonda sem eg
vil ekki, það gjöri eg.” Svo oft höfum vér gert oss seka í
því, sem guðsorð varar við — vér höfum dregið sjálfa oss
á tálar, með því að gera lítið úr afbrotum vorum. En það
er að svíkja eigin sál.
Á öllum öldum hafa þeir menn verið til, sem gerðu
lítið úr syndasekt mannanna; sem töldu að menn þyrftu
ekki á frelsandi krafti Guðs að halda, en kendu að menn
væru sjálfum sér nógir. í fornkristninni gerði Gnóstíka
stefnan lítið úr syndum manna, og þá um leið á þörfinni á
frelsun frá synd. Ótvírætt var sú stefna að verki, þegar
Jóhannes postuli á efri æfi árum var að verki í Efesusborg.
Vel má það vera að orð hans hér tilfærð, hafi verið viðvörun
gegn kenningum Gnóstíkanna, en jafnframt því eiga þau
ávalt við hið óstöðuga og hvikula mannhjarta á öllum öldum.
Mannleg speki á enga lækningu til, sem friði órólegt
hjarta syndugs manns. Guð einn er þess megnugur með
sinni fyrirgefandi náð. “Skapa í mér hreint hjarta, ó Guð,
og veit mér að nýju stöðugan anda,” er hin ógleymanlega
bæn 1 51. sálmi Davíðs. Það er innileg bæn sem stígur upp
frá þeirri sál, sem kennir sárt til sinna meina. “Ef vér játum
syndir vorar, þá er hann trúr og réttlátur, og hreinsar oss
af öllu ranglæti,” segir Jóhannes guðspjallamaður. (1 Jóh.
1: 9). -
Athugum hvílíkur himneskur fögnuður það er, sem
slík orð færa iðrandi sálu manns ! En hver eru skilyrðin
fyrir því að verða slíkrar náðar aðnjótandi ? Þau eru að