Sameiningin - 01.03.1946, Síða 5

35
maður jinni tii “sektar sinnar, játi hana fyrir Guði, Þrái
að losna við fjötur hennar, hungri eftir því að gera betur
en áður, áformi að ganga í endUrnýungu lífsins. — Geri
hann þetta, má hann öruggur og ókvi'ðinn byggja á trúfesti
Guðs, sem af náð sinni fyrirgefur syndina og gefur honum
styrk til fullkomnara lífernis. Hinn sami fyrirgefandi kær-
leikur hreinsar hann af saurugleik syndarinnar. Fyrir Guðs
náð vorar í sálu hans. Nýr gróandi er þar að verki. — Að
sönnu verður hann að mæta afleiðingum drýgðra synda.
Þótt Guð fyrirgefi, — og menn gleymi, er margt hulið í
hugardjúpi iðrandi manns, sem hann getur aldrei sjálfum
sér fyrirgefið. Sárin gróa, en örin eru eftirskilin. Slík
afstaða er iðraninni samfara og ávöxtur hennar.
Breytingin sem orðin er, er raunveruleg. Alt viðhorf
hans er orðið nýtt. Hann hefir gengið frá myrkri til ljóss.
“Hið gamla er afmáð, alt er orðið nýtt!”
Slík er þá náðargjöf Guðs í Jesú Kristi oss til handa.
Sækjumst vér eftir þessum vaxtarskilyrðum í samféla-ginu
við Guð, eins og vera ber ?
Jafnvel kristna leiðtoga greinir á í þessum efnum.
Einnig prestunum förlast hér sýn, ekki síður en öðrum
mönnum. Skrif um þetta efni, milli tveggja háttstandandi
prestlærðra manna á íslandi, hafa birzt í blaði einu sem út
er gefið í höfuðstað íslands. Bergmál af þeim umræðum
hefir heyrzt í blaði hér vestanhafs. Tilefni nefndrar deilu
á upptök sín í ummælum, í hirðisbréfi biskupsins yfir ís-
landi.
Spursmálið sem um hefir verið ritað af mikilli alvöru :
“Hver á að þvo syndirnar ?” er sýnilega átök milli tveggja
ólíkra skoðana. Naumast hefði þetta umtalsefni orðið deilu-
tilefni, nema fyrir þá sök, að all-mjög greinir á, um skilning
á því sem er hjartablað trúar vorrar : Jesús Kristur, og
endurlausnarstarf hans. Vissulega hefir það löngum verið
skilningur og játning kristilegrar kirkju að hann einn fær
hreinsað oss af saurugleik syndarinnar og frelsað oss frá
henni. Það fylgir af sjálfu sér, að hinn iðrandi maður þráir
öllu fremur, að verða,—eftir því, sem í hans valdi stendur,
samverkamaður Guðs, að sinni eigin betrun og afturhvarfi.
Að efla eigin sáluhjálp, með ótta og andvara, er hans hjart-
fólgnasta löngun, svo að hann megi vaxa í náð og þekkingu
á Guði og vilja hans.
Látum oss, kristnir menn, á þessari föstutíð, horfast í