Sameiningin - 01.03.1946, Síða 17

47
með mér nú,” hugsaði eg, “því að þeir skilja ekki dönsku
piltarnir, sem eg ætla að heimsækja.” — Förinni var heitið
í fangahúsið við skólavörðustíg. — En svo sá eg mig um
hönd og tók þetta rit með hinum. x “Eg lít kannske á eftir
inn í sjúkrahús og þar skilja margir dönsku,” hugsaði eg.
Þegar í fangahúsið kom, spurði eg fangavörðinn, hvort
nokkur hefði komið til langdvalar, síðan eg kom þar seinast.
“Jú, það er nýkominn hingað danskur piltur um tvítugt.
Hann kom frá Austfjörðum og verður hér um tíma,” sagði
fangavörðurinn.
— Fyrstu dagarnir í fangelsi eru erfiðustu dagarnir, og
þegar þar við bætist að vera vinasnauður útlendingur, þá
má búast við hægfara dögum og löngum andvökunóttum.
— Vitanlega fór eg fyrst til danska piltsins. Engan sá eg
glæpamannasvip á honum, en léttúðugur sýndist mér hann.
Seinna sagði hann : “Eg vr atvinnulaus, ókunnugur og
svangur, og þess vegna braut eg búðarglugga og tók það,
sem eg náði í, og því er eg hér.” — Við tókumst í hendur, og
eg fékk honum danska ritið, sem fyrr er getið. Pilturinn leit
á það og mælti: “Enn hvað þetta er undarlegt! Fyrsta
bókin, sem mér er færð í fangelsi á íslandi, er eftir prestinn,
sem fermdi mig.”
“Nei, það eru góð tíðindi. Það sýnir yður, að Guðs
eilífu armar eru að leita að yður,” sagði eg.
“Og svo notið þér sömu orðatiltækin og hún móðir mín.
Hún hefir oft minnt mig á eilífa arma Guðs,” sagði Daninn.
“Nú, svo þér eigið trúaða móður. Þá fer eg að skilja
betur samhengið. Hún hefir beðið fyrir yður í moxgun, og
það eru hennar bænir, sem hafa flutt yður þessa kveðju
frá prestinum, sem fermdi yður. — Þegar eg fór að heiman,
hafði eg enga hugmynd um, að hér væri danskur maður.
Þér eruð fyrsti Daninn, sem eg hitti í þessu húsi. Og því
síður vissi eg, hver hafði fermt yður. í rauninni ætlaði eg
ekki að taka neitt danskt rit með mér. En bænir trúaðrar
móður ná til hans, sem stjórnar stóru og smáu. Drottinn
hefir ekki gleymt yður, það er auðséð á þessu.”
Ekki andmælti hann því, — öðru nær. Eg held meira
að segja, að hann hafi furðað sig meira en eg á þessari
bendingu um “bænirnar hennar mömmu.” Við töluðum oft
saman eftir þetta. Og er hann var orðinn frjáls maður,
kom hann til mín. Fyrst hafði eg góðar vonir um að fá að
sjá afturhvarf hans. Kveðjan frá prestinum, sem fermdi
hann, var ekki áhrifalaus. “Eg gléymdi aldrei fyrsta sunnu-