Sameiningin - 01.04.1946, Page 11

57
þeirri kærleiksstarfsemi lúterskra manna í Ameríku, sem
nefnd e.r: “Lutheran World Action.”
Eg var svo heppinn að vera staddur í Minneapolis, Minn.,
þegar ein af þeim samkomum var haldin í hinni afar stóru
Central Lutheran Church, Minneapolis. Það voru þrjú
þúsund manns þar viðstaddir, og hlustuðu hljóðir og hrærðir
á Dr. Franklin C. Fry, forseta U.L.C.A., og Dr. P. O. Bersell,
forseta Ágústana kirkjunnar sænsku. Töluðu þeir báðir
snildarlega, en þó sérstaklega í djúpri einlægni og af hrifn-
um huga. Báðir voru þeir búnir að sjá ástandið í Evrópu,
og höfðu áttað sig vel á því hvað þörfin er brýn að bjarga
fólki í lúterskum löndum og héruðum þar, eins og líka í
öðrum löndum og héruðum. Fátæktin er skelfileg, og sum-
staðar ier þegar bráða hungursneyð að óttast, nema að hjálp
komi fljótt, og að hún sé í stórum stíl.
Það er einmitt dýrmætt til þess að hugsa að mikið af
því fé, sem safnast meðal lútersks fólks í Ameríku, fyrir
atbeina þessa L.W.A. fyrirtækis, sem nærri öll lúterska
kirkjan í Norður Ameríku stendur að, á að ganga til þessa
líknarstarfs og endurreisnar starfs í Evrópu. Sú hin fram-
rétta 'hjálparhönd þeirrar starfsemi, hyggst að fæða og
klæða fólk þar í þúsunda tali í þess miklu neyð. Hún
hyggst að veita fólkinu meðul og hjúkrun. Og hún vill
líka hjálpa til að endurreisa bygðir og ból, kirkjur og söfn-
uði. Og þörfin á því sviði er næstum því óútmálanleg.
íslenzka lúterska kirkjufélagið, er að sönnu meðal hinna
minstu lútersku kirkjufélaga í Ameríku. En þó við séum
fáir viljum við hugsa til þess nú að gjöra mikla hluti til
hjálpar og bjargar á þessum átakanlegu neyðartímum. Og
við getum nú bezt framkvæmt það með stórum og höfðing-
legum tillögum okkar til L.W.A. Enda veit eg að fólk okkar
er æfinlega brjóstgott í garð þeirra sem bágt eiga, og vill
sýna kærleikslund sína og höfðingsskap í stórum og rausn-
arlegum gjöfum til þessa nauðsynlega fyrirtækis. Vandinn
er ef til vill sérstaklega sá að ákveða hvernig bezt sé að
safna þeim gjöfum og framvísa þeim. Kirkjuoffur verða
sjálfsagt tekin til þessa fyrirtækis í öllum staxfandi söfn-
uðum okkar. En það er ekki nóg. Við einstaklingarnir
verðum líka að gefa gjafir hver og einn. Ekkert minna
nægir nú.
Það var mér mikið gleðiefni er eg frétti að hið litla en
góða prestakall kirkjufélagsins okkar í Minneota, Minn.,