Sameiningin - 01.03.1941, Qupperneq 14

44
sig í'ast í sálu Hallgríms Péturssonar, hins ástsæla Passíu-
sálma skálds þjóðar vorrar, og vegna hinnar frábæru sagnar-
gáfu og skáldskapargáfu hefir hann getað lýst þeim mynd-
um svo vel, að þær hafa orðið lesaranum jafnvel enn ó-
gleymanlegri en áður. Það er oft dásamlegt hvernig hann
Jýsir þeirn myndum og leggiir út ai' þeim. Mynd sú, sem
textinn flytur hefir ekki á neinn hátt orðið útundan hjá
skáldinu. Hann lýsir henni fagurlega í sínum eigin orðum
og hann leggur vel og fallega út af henni. Mig langar því
til að minna ykkur á það hér hvernig sú mynd kemur hon-
um fyrir sjónir, og hvernig hann talar um myndina. Það
birtist okkur í öðrum Passíusálminum, og vil eg tilfæra
þar ellefta til fimtánda vers.
Hjartanlega varð harmþrunginn
herrann Jesús, í þetta sinn,
holdið skalf við það feikna fár,
flóðu í vatni augun klár;
sagði grátandi: sál min er
svo alt til dauða hrygg í mér.
Hart nær steinsnari frá þeim fór,
féll strax til jarðar Drottinn vor
flatur sitt blessað andlit á;
ógnarleg kvöl hann mæddi þá;
hjartað barðist í brjósti heitt,
bæði var líf og sálin þreytt.
Samvizkan mig nú sjálfan slær,
sé eg það gjörla, Jesú kær,
mín synd, mín synd, hún þjáði þig.
Þetta alt leiðstu fyrir mig.
Aví, hvað hef eg, aumur þræll,
aukið þér mæðu, Drottinn sæll.
Mér virðist svo sem mín misgjörð
sé meiri’ að þyngd en himinn og jörð;
Því Jesús það föðursins orðið er, ,
sem alt með sínum krafti ber,
flatur hlaut þó að falla þar,
þá fyrir mig bar hann syndirnar.
Hjartans gleði og huggun traust
hér gefst þér, sál mín, eíalaust.