Sameiningin - 01.04.1942, Blaðsíða 11

57
verið sleginn með því að Guð hafi ekki skapað himinn og
jörð og því einnig, — að Jesús Kristur sé ekki Guðs sonur.
Það hafa verið lögð fyrir mig andatrúarrit, og það hefir
verið lagt að mér að sinna þessu og hafna hinu. í nauðum
hefi eg þá verið staddur með sálarlíf mitt, og eg hefi beðið
Guð að gefa mér ljós trúarinnar. Einmitt þá var líkami
rninn veiklaður og þjáður og eg bað Drottin Jesú Krist
að gefa mér ljós frá líknarkrafti sínum. Eg bað Hann á
hverjum morgni að gefa mér heilsubata. í þeim bænum
mínum hlaut eg sálarfrið, og í eitt skiftið var sem hvíslað
að mér. Guð og nátúran mun græða þig. Hvernig má það
ske, eg sem ekki kemst fótmál án þess að brúka hækjur.
Úti var hlýr vorblær í maí um vorið. Eg lét flytja stól út
í hlaðvarpann, og svo staulaðist eg þangað á Hækjum mín-
um, beríættur og bljúgur í lund. Eg lagði frá mér hækj-
urnar og sagði: Guð hjálpi mér. Eg steig nokkur spor, og
fann, að eg gat gengið ögn.
Moldin var orðin hlý og grasið grænt. Náttúran var
vöknuð til lífsins, Guð var í náttúrunni. Guð bænheyrði
mig. Eg gekk ofurlítið í kring hækjulaust, þann dag.
Næsta dag gjörði eg það sama, og í sjö daga gjörði eg þetta.
Hækjurnar þurfti eg ekki með lengur. Guð og náttúran
læknuðu mig. Eg var bænheyrður af Drotni Jesú Kristi.
Komið hefir það fyrir, að reynt hefir verið að hrinda
mér út af trúarbraut minni, með því að fá mig til að trúa
því að Guð hefði ekki skapað heiminn og alt, sem í hon-
um er. Heldur hefði alt myndast á eðlilegan og þeim
skiljanlegan hátt.
Hvort var það þá hænan eða eggið sem fyrst myndað-
ist? Svarið var: eggið auðvitað! Og þá: hvað var það sem
hjúkraði því? Ekkert svar, af því að móðirin var sköpuð
af Guði almáttugum, og hænan verpti egginu og var þess-
vegna móðir og verndari eggsins, sem síðar varð fugl.
Margt er það, sem mannssálin skilur ekki í ráðstöfun og
vizku Guðs; en maðurinn vill öllu ráða, og þykist af sjálf-
um sér, af vizkum og kröftum sínum, en hrasi hann á
hrién, fær hann ekki upp staðið, af eigin ramleik. Guð
reisi mig, var okkur kent að segja er við vorum börn á
íslandi, en nú er sá kristilegi andi út kulnaður, og segir:
Þurfti ekki Guð, eg gat. Alt hefir sín takmörk, svo er
með guðlastið og sjálfbyrgingsskapinn. Enn er Sódóma og
Gómorra í heiminum. Krisiján Ólafson,
Edfield, Sask.