Sameiningin - 01.06.1944, Síða 10

88
Hvernig neátar þú barnið þitt
Eitt sinn bar mig að hvíluíbeði gamallar koiiu, sem var
rúmföst og blind. Vakti það athygli mína, hve hún var hug-
hress og glöð; hafði eg orð á því við hana, en hún gaf lítið
út á það og sagði: “Maður þarf að hafa með sér veganesti
á leiðangri ævinnar.”
Orð þessi eru mér ógleymanleg; eg skildi hvað þessi
orð voru yfirgripsmikil og sönn. Það stóð lífsreynsla langrar
æfi á bak við þessi orð. Aldrei gekk kona þessi á sunnu-
dagaskóla, en mér blandast ekki hugur um það, að hún
hefir átt að góða og guðelskandi foreldra, eða einhverja þá,
sem gengu henni í foreldrastað. Ef til vill átti hún eina
af þessum ómetanlegu ömmum, sem beindi huga hennar til
Guðs á vormorgni æfinnar.
Nokkuð var það, að hún kunni kynstrin öll af bænum
og versum; það var veganestið hennar, sem hafði reynst
henni svo vel, að það skapaði andlegan ljósbaug umhverfis
hana, svo að hún gat verið glöð og hress; þótt hennar líkam-
legu augu hefðu mist birtu sinnar.
Eitt sinn lagði maður upp í leiðangur um háskamm-
degi. Leið hans lá yfir öræfi og fjöll, og leiðin var löng og
örðug.
Hann lagði upp með birtu, og hugsaði sér að ná til
bygða þann dag, en færð var þung og erfitt um gang, enda
fór svo, að nóttin skall á áður en hann náði til bygða, og
hann orðinn uppgefinn; nú tók veður að kólna og hríða og
hvessa; gerðist ófærð svo mikil, að nálega varð ekkert
komist; rakst hann þá á hellisskúta; varð hann feginn að
leita sér þar afdreps, og stakk göngustaf sínum niður í
fönnina fyrir utan; því hann bjóst fyllilega við, að þessi
yrði hans síðasta nótt á þessari jörð, og bjóst við að staf-
urinn gæfi til kynna hvar hann væri niður kominn. Skreið
hann inn í skútann, og fjárhundur hans lagðist á fætur
hans; svo hann varðist kali.
Þetta gerðist á þeirri tíð, þegar menn ekki kunnu að
búa sig út í slíkar ferðir með svefnpoka og annan nauð-
synlegan útbúnað.
En döpur mun æfin hafa verið manni þessum og köld
þessi skelfilegu nótt; í grimdar frostbil og skammdegis