Sameiningin - 01.06.1944, Qupperneq 11

89
náttmyrkri, fjærri öllum mannabygðum; þrátt fyrix kuld-
nnn, sem á hann sótti hélt hann þó lífi til morguns, með
því hann var mannskapsmaður að þreki og vilja; stumraðist
kann áleiðis af öllum mætti, — veður var nú bærilegt, og
náði hann til bygða seinni hluta dagsins, þrekaður mjög og
dla til reika. Þóttust menn hafa heimt hann úr helju,
þegar hann hafði sagt ferðasögu sína.
Nú hefi eg það fyrir satt, að nú leggi engir á óbygðir
um vetrardag án þess að hafa með sér svefnpoka og nægi-
fegt nesti, svo að þótt gangi í vont veður fái menn bjargast,
þar til batnar veður, og menn komist leiðar sinnar.
Nú mun einhver spyrja, að hverju leyti saga þessi
snerti fyrirsögn þessara orða.
En það er einmitt atriðið, sem um er að ræða.
Því neitar víst enginn, að leiðangur manna um þennan
heim líkist engu mer en ferð um óbygðir og ófærð, um
skammdegi og nótt; iðulega held eg það reynist svo. Illa
mun sá maður staddur, sem leggur upp án þess að hafa
meðferðis það, sem getur orðið honum til bjargar.
Menn þurfa að vera megnugir þess, að “standa og
brjóta í stórhríðum æfinnar mannrauna ís.”
Þrátt fyrir alt munu æskuárin flestum kær þegar frá
líður; þau sýnast svo björt í fjarlægð í samanburði við það,
sem drifið hefir á dagana síðari tíma.
Á vormorgni æfinnar virðist loftið heiðskírt. Það var
hlýtt, að því er virtist, og lífið bar prýðilegt yfirbragð;
ljósskært umhverfi blasti við augum.
En þegar á leið, birtust biksvartir skýjaklakkar; frá
skýjum þessum brutust fram hretviðri svo hörð, að kuldi
þeirra gekk manni til hjarta, ef ekki voru verjur til varnar.
Þannig hugsa eg lífsreynslu flestra manna.
Og enda þótt of mjög sé lofuð tíð æskunnar, og ef til vill
menn berist illa af út af atburðum síðari ára; verður það
að fara eftir eðli hvers eins.
Kalt hefir Stgr. Thorsteinsen verið, þegar hann kvað:
“Á sætastri blómrós er sárust þyrniflís.” o. s. frv. Þó er
Stgr. Thorsteinsson sá maður, sem um langan aldur mun
skipa öndvegis sess meðal íslenzkra skálda. Og bátt að
segja við hvern Stgr. Thorsteinsson hefði viljað skifta
lífskjörum sínum.
Og einmitt vegna þess, að mörgum bregður svo við
þegar stigið er út yfir þrepskjöld æskunnar, og hretviðri