Sameiningin - 01.06.1944, Qupperneq 12

90
bíðandi æfidaga reynast svo harðskeytt og köld; þess meiri
nauðsyn er fyrir hvern og einn að bera með sér þær verjur,
sem geta hlíft fyrir öllum óveðrum. Enda segir Grímur
Thomsen:
“Og því er hver einn best til ferða búinn.
Ef brestur hann ei vonin eða trúin.”
Hafi maður ekki þessar hlífar í farangri sínum, er
hættan sú, að manni kali á hjarta, eins og Gnmur r'homsen
getur um á öðrum stað.
Ásdís á Bjargi gaf Gretti sverðið Ættartanga, þegar
hann hvarf að heiman alfarinn, og taldi líklegast, að það
myndi ganga honum til gæfu; víst reyndist sú gjöf giicu-
samleg Gretti, þótt það fengi ekki með öllu spornað gegn
ógæfu hans.
Tilfinning sú, sem kom fram hjá Ásdísi mun og liiandi
í brjósti hverrar móður og föður. Þrá þau og biðja, að börn
þeirra verði aldrei að bráð þeim hretviðrum, örðugleikum
og' hættum, sem kunna að verða á leið þeirra.
Vopnið það, sem best mun bíta þegar til atlögu kemur,
er kristileg drenglund; drenglund, sem er til orðin og
vaxin fyrir áhrif kristinnar trúar; rótfest og bygð á kenn-
ingum hennar.
Þúsund snörur liggja fram undan; fátt er það sem
vísar á leið; iðulega kalt meðal manna; en hafi unglingur-
inn þegið þann heimamund, sem er megnugur að forða
honum skipbrots, mun nokkru nær að hann fái komist
leiðar sinnar til auðnu og brautargengis.
Hættur þær, sem liggja á vegi manna e.ru að minni
hyggju, ekki hin stærri lagabrot; þau liggja ósjaldan til
lengdar í láginni, og iðulega leiða til refsingar; verður
það öðrum til viðvörunar.
Það eru hin lúalega og auðvirðilega óvöndun og undan-
brögð, sem óprýða líf ýmsra, án þess þeir sjálfir geri sér
grein fyrir því. Almenningsálitið tekur sjaldan mjög hart
á þessari smámunalegu óvöndun, ef það á annað borð ekki
afsakar hana.
Oft kemur þetta fram í smámunum, og iðulega svo
frá öllu gengið, að lögin ná þar ekki til.
Eg hygg að Jón Vídalín biskup eigi við þetta er hann
segir: “Eg óttast að menn yðrist ekki nema stórra synda,
en geri smásyndirnar að hinum stærstu syndum.”