Sameiningin - 01.06.1944, Síða 13

91
Það má í fljótu bragði virðast hótfyndni og of mikil
vandlætingasemi, að vera að minnast á þetta. En hér koma
til greina orð frelsarans: “Þú góði og trúi þjónn; yfir
litlu varstu trúr, yfir mikið mun eg setja þig.” Hann segir
ennfremur: “Sá sem er trúr í litlu er og trúr í stóru.” Eina
íæra leiðin til sannrar gæfu og gleði er trúmensku leiðin
1 smáu og stóru.
Svo að menn séu ekki í neinum vafa um hvað átt sé
við, skulu tekin fram nokkur dæmi til skýringar.
Maður nokkur var ráðinn til eftirlits með vinnufólki
á Islandi; var maður þessi í miklu uppáhaldi hjá hús-
bændunum.
Um sláttinn var hann á engjum með vinnufólkinu, og
er hann hafði skipað fyrir verkum, settist hann niður þar
til sást til húsbóndans, tók hann þá orf sitt og sló af
miklum dugnaði, þar til húsbóndinn var kominn aftur í
hvarf. Til þess var ætlast, að hann ynni eins og aðrir.
Til þess eru dæmi, að menn sem hafa hlotnast mikinn
arð árlega, svo að við lá að þeir yrðu að gjalda auka út-
svar af honum, beittu undanbrögðum, með því að kaupa
dýra muni fyrir fjölskyldu sína að óþörfu; varð við það
minna úr gróðanum, svo ihann komst hjá auka útsvari
þess vegna.
Flestir munu hafa heyrt getið um hin svokölluðu
tíundarsvik, er eitt sinn íðkuðust á íslandi, og eru máski
enn. Það þótti kænskuráð, að koma sér hjá útgjöldum á
þann hátt.
Þá þykir ekki tiltölumál, þó menn slái slöku við, þegar
unnið er fyrir það opinbera. Pétur sagði við Pál, eitt sinn
er þeir unnu saman við það, sem tilheyrði því opinbera:
“Þú vinnur mikið Páll, þú færð alveg eins mikið kaup þó
þú vinnir ekki alveg svona hart.”
Þessi hugsun er bygð í tíundarsvikum. Maður er skyldur
að leggja fram sómasamlegt verk gegn því kaupi, sem
goldið er.
Hvað er þá sómasamlegt verk? Það fer nokkuð eftir
innræti þess, er á í hlut. Eg hygg að öruggasti mælikvarð-
inn fyrir því sé það, að' maður vinni fyrir aðra, eins og
hann ætlast til að aðrir geri fyrir sig; fylgi menn þeirri
hugsun, mun láta nærri um það rétta. Enda ber að
minnast þess um öll vinnubrögð, að trúmenskan er ekki rækt
einungis fyrir mönnum, heldur fyrir Guði; hann er hinn
mikli verkveitandi. Páll segir við Ananías, sem lést hafa