Sameiningin - 01.06.1934, Qupperneq 6

84
inum; eða kept áfram, allir til samans, að einhverju raun-
hæfu, sýnilegu marki?
Eða er það nóg, sem vér höfum verið að gjöra? Líklega
dirfist enginn að halda slíku fram í alvöru. Þroskaþörfin
er bersýnileg á lífi voru gjörvöllu, hvar sem á það er litið.—
En svo er líklega hezt, undir eins, að afbiðja allan mis-
skilning. Það er ekki hugmyndin, að kirkjulífið hjá oss
vanhagi mest um ávítur eða harmatölur. Nóg hefir verið
um aðfinslurnar í vorum hópi, bæði leynt og ljóst; ekki vant-
ar það. Og sá sem þetta ritar, hefir aldrei haft trú á því,
að nöldur-tónninn gæti komið miklu góðu til leiðar. Því
síður vill hann láta skilja orð sín svo að hann sé að slá sig til
riddara, eða að hér liggi einhver annar fiskur undir steini.
Sé það allmikið, sem betur mætti fara hjá oss, þá er hann
viljugur til að bera sinn hluta fullan af ábyrgðinni. ,
“Eg minni þig á að glæða hjá þér náðargjöf Guðs, sem í
þér býr—” skrifar Páll Timóteusi. Postulinn er ekki með
þeim orðum að átelja þennan samþjón sinn eða gjöra lítið
úr honum,—þó sumir lesi ])á merkingu í orðin, af lítilli nær-
gætni. En hér er ungur maður, sem á í bitru stríði við um-
heiminn, spiltan og hatursfidlan; maður, sem þarf hvatning-
ar við og hughreystingar, eins og allir menn, sem líkt er ástatt
fyrir. Og svo skrifar postulinn þessum unga vini sínum og
minnir hann á, hvetur hann, hughreystir hann. Saini postuli
hafði áður boðið kristnum mönnuin að áminna hverjir aðra.
Þeir þurfa þess allir við.
Baráttan, sem kristnir menn eiga i, er vissulega ekki
minni nú en áður fyr; jafnvel þótt óvinirnir hafi skift um
hana^ sumir. Líklega hefir mönnum aldrei verið meiri þörf
á að hvetja hver annan með orðum postulans: “Eg minni
þig á að glæða hjá þér þá náðargjöf Guðs, sem í þér býr.”
í anda þeirra orða vildum vér hafa sagt það sem hér verður
sagt.—
Tækifærin til endurbótar og þroskunar Iilasa við oss í
öllum áttum. Lítum á kirkjusóknina. Hvort hún sé svo
ákaflega slæm í þessu kirkjufélagi, eða verri tiltölulega,
heldur en í öðrum hópum kirkjufóllts, um það skal alls ekki
dæmt. En hún er að minsta kosti miklu lakari en hún gæti
verið. Og eklci er sjálfum boðskap trúarinnar um það að
kenna. Prestarnir geta víst allir borið um það, að því betur
sem þeim tekst að flytja kenningu nýja testamentisins, hreina
og látlausa, því hetur líkar fólkinu sem á hlustar.—Nei, það
er ekki boðskapur Jesú Krists, sem hefir bilað. Misbrestur-