Sameiningin - 01.03.1925, Qupperneq 17

79
starfsemi trúboSans, sem einna fyrst vekur athygli feröamanna.
Stafar þaS af tvennu; bæSi hefir mentastarfið fengið sýnileg
vegsummerki í stofnunum, sem talsvert sópar aS, og svo er barna-
mergöin alstaöar fyrir augum manna. ÞaS eru blíöleg, bjarteyg
smábörn; þau laða mann aö sér eins og ósjálfrátt. MaSur heyrir
dumpiS í tréskónum þeirrra á borgarstrætum í Japan; maSur sér
skringilegan alvörusvipinn á andlitum þeirra á hrísgrjóna-ökrum
Kínalands. MaSur þreytist aldrei á aS virSa íþau fyrir sér, nett-
fríS og brún og þrýstileg á fljótsbökkum í Síam. ÞaS stingur mann
í hjartaö, þegar þau ber fyrir augu manns á Indlandi guggin og
beinaber. AlstaSar er eitthvaS hjartnæmt í andlitssvip og útliti
barnanna, eitthvað, sem vekur þá hugsun hjá manni, aS þessi börn
þurfi aS geta staSið betur aS vígi í lífs'baráttunni, og aö viö ættum
aS hjálpa þeim til þess; og nýr skilningur varpar ljósi yfir orð
meistarans: “ÞaS er ekki vilji föSur ySar, aS einn einasti þessara
smælingja glatist.’’
MeS slíka tilfinningu í hjarta sínu lætur trúboSinn þaS vera
sitt hiS fyrsta verk eitthvert, og ljúfasta, aS safna börnum þessum
í skóla og kenna þeim þaS sem nauösynkgt er, bæSi fyrir þetta líf
og hiS tilkomanda. Hæstir í tölunni eru dagskólar fyrir börn og
byrjendur; þeirrra áhrif ná til smælingja svo tugum þúsunda skift-
ir. Þá taka viS skóla-heimili, þar sem börnin eru stöSugt undir
umsjón trúboöans. Ef sá er velgjörSamaSur mannkynsins, sem
lætur tvö strá spretta, þar sem eitt óx áöur, hvaS skal þá segja um
trúboSann, sem tekur hálf-nakinn drenghnokka burt úr óþrifnaði
moldarkofans, þar sem karlmönnum og kvenfólki á ýmsum aldri
ægir saman eins og svínum í stíu, og kennir honum aS lauga sig,
aS bera virSingu fyrir kvenfólki, aS segja satt og vinna heiSarlega
fyrir sér og þjóna Guöi? Þó hefir uppfræSslan jafnvel enn meiri
þýSingu fyrir stúlkur, en drengi, því aS heiSingjarnir, sem: dýrka
skynlausar skepnur, fyrirlíta konuna. í helgistaSnum Benares á
Indlandi, sá eg mann einn meS mestu auðmýkt víkja úr vegi fyrir
belju, og litlu síSar gefa konu, sem varS fvrir honum á götunni,
hrottalegt olnbogaskot. Apaketti sá eg, sem voru friöheilagir og
stríSaldir í véum eins musterisins, en hungruð stúlkubörn stóðu
fyrir útidyrum þess sama helgidóms og öfluðu sér brauös meS bein-
in;um. Er nokkurt kristilegra líknarverk til, heldur en þaS, að
safna þessum vanræktu börnum í hrein húsakynni, og veita þeim
þekking á dygöum og iSnaSi, og kristilegu heimilislífi, hreinu og
fögru, sem hvergi finst í heiönum löndum, annars staSar en á veg-
um trúboðsins?
Þá er aS minnast á æSri skólana. Latínuskólar og sérfræði-
stofnanir ýmiskonar, taka við efnilegustu nemendum sem útskrif-
ast úr miSskólunum, og búa þá undir) sérstök störf hjá eigin fólki
þeirra. ÚtbúnaS.ur stofnana þessara er oftast mjög svo flátæk-
legur í samanburöi viö reisuleg húsakvnni rnargra háskólanna hér
i landi; en okkur er óhætt aö skora á Evrópu og Ameríku, aö þær