Sameiningin - 01.03.1925, Side 21

83
um allan helming fyrir fáfræði, óþrifnaö og hjátrú fólksins. Ferða-
lag um Austurlönd fyllir hugann ömurlegum endurminningum um
sjónlaus augu, kirtlaveika limi og graftrarkýli, sem þar ber alls-
staðar fyrir augu manns. Ef barnið þitt veikist, hér í Ameríku,
þá hefir þú læknir við höndina, sem bæði þ ekkir sjúkdóminn og
ráð þa.u, er við eiga. Þú hefir samúð vina og ljúfa huggun Guðs
orðs. Herbergi sjúklingsins er friðsæll blettur, og vonin góð um
bata. En í flestum ókristnum löndum er það almenn trú manna,
að sérhver sjúkdómur stafi frá illum anda, er komist inn í líkam-
ann, og svo er leitast við að reka þann ára út; það er lækningin.
Bumbur eru barðar og lúðrar þeyttir við eyrað á sjúklingnum til
að hræða skollann burt; eldar eru kyntir til að svæla hann út, og
stundum er gripið til enn verri ráða.
“Hvað eru þessi ör, svona þétt um allan kroppinn?” spurð-
um við dr. Neal, þegar hann var að skoða magurt og volað stúlku-
barn, sem honum hafði verið fært til lækninga. “Illur andi var
sakaður um sjúkdóms-þrautirnar, og svo var hún stungin með heit-
um nálaroddum til að drepa andann. Þetta eru örin eftir nálarn-
ar,” svaraði hann.
“Skelfilegur fótur er þetta!” sögðum við, þegar við vorum
staddir hjá dr. Avison í Kóreu, og horfðum á mannaumingja, sem
hafði haltrað inn í læknisstofuna. Hann hafði dottið og flum'brað
sig á fætinum'. Innlendur læknir sagði honum, að illur andi væri
búinn að ná þar bólfestu, og væri því bezta ráðið að smyrja fótinn
i olíu, og kveikja svo í. Flugur og óhreinindi höfðu svo sjtilt
brunasárinu, og fóturinn var tekinn að rotna sundur, bókstaflega.
í borginni Húms á Sýrlandi sáum við sjúklinga flykkjast að
trúboðslækninum eins og þeir forðum hópuðust að frelsaranum, og
læknirinn veitti krossberum þessum svo góða hjálp, tugum saman,
að jafnvel þeir menn, sem ekki hefði vílað fyrir sér að grýta venju-
legan trúboða, veittu honum áheyrn með lotningu á meðan hann
talaði við þá um Krist
Daginn sem við komum til Allahabad á Indlandi, létust þar 150
manns úr kýlasótt. Lík voru borin um strætin hvað eftir annað.
Sóttvarnar-tilraunir allar höfðu endað í skæðum róstum, svo að
yfirvöldin voru ráðþrota og gáfu pestinni lausan taum. Helming-
ur fólksins var flúinn. En trúboðslæknirinn hélt velli með bezta
skapi; fór djarflega um á meðal þeirra, sem sjúkir voru og deyj •
andi; sinti öllum liðsbónum dag og nótt; veitti alla þá hjálp, sem
að haldi gat komið í þeirri bráð-drepandi pest; og boðaði alstaðar
lækning þá, sem mannssálin öðlast í Jesú Kristi.
Fáir eru þeir menn nokkurs staðar, sem fást til að snerta Iik-
þráan ' sjúkling; en trúboðslæknarnir leita þá uppi alstaðar, og
gjöra sér alt far um að draga úr skelfingum veiki þeirrar, sem
talin hefir verið með öllu ólæknandi fram að síðustu tíð. Þeir