Sameiningin - 01.03.1925, Qupperneq 25

87
skeiðið svo ekki mátti á milli sjá—brjóstin út, höfuöin aftur og hné-
in hátt frá jöröu-—tvítekin ímynd hins fræknasta hraöa.
En e'r þeir nálguöust takmarkið, losnaöi ilskór Cleons. Hon-
um lá við falli, en náöi sér aftur- En töfin réöi' úrslitunum. Nida'-
tor varö fyrri að takmarkinu, aö eins þverhönd á undan.
Enginn var ákafari í því aö hylla sigurvegarann og hrósá hon-
'um, (eni iCleon. Sigurlaunin voru laufsveigur, sem fljótt hlaut aö
visna. Dómararnir veittu laufsveig báöum keppinautunum, vegna
þess hve jafnir þeir voru og fráir—frárri en nokkrir á undan þeim
höföu veriö En auk þess var þaö ákvaröaö, aö myndastytta sig-
urvegarans skyldi reist á borgarmúruhum meöal ógleymanlegra
minnismerkja hennar fræknustu sona.
Oinberlega viðurkendi Cleon' þetta réttlátt og hrósaði úrskurö-
inum, en meö sjálfum sér fanst honum þetta óréttlátt. Aö veita
myndastyttu úr er.dingargóöum málmi vegna þess, aö ilskór Iosn-
aði! Því meir sem hann hugsaði um þetta, því meir fékk það á
og reitti hann til reiði. Eitur þaö, er nefnist öfund, verkaði á huga
hans.
Aldrei hefði þaö getað komið í huga hans, að vinna Nicator
sjálfum nokkurt mein. Fyrir slíka hugsun jafnvel hefði hann bor-
ið kinnroða. En hví skyldi myndastyttan hans á borgarmúrunum um
aldur og æfi horfa ofan á hinn fagra Argolis dal, og standa þar
sem þögull vitnisburður um sigur, sem rétt á litið var einungis slys?
Var tilviljun ein öllu ráöandi? Laufsveigarnir höfðu þegar föln-
að. Hvi skyldi ekki myndastyttan eiga að falla?
Með slíkar hugsanir gekk Cleon daglega með borgarmúrunum,
og féil sífelt þyngra og þyngra aö sjá mynd vinar síns þar. Hann
v-eitti athygli fótstalli hennar, og velti fyrir sér þeim möguleika, aö
jarðhristingur eða stormur gætu steypt henni ofan í klettagjána
fyrir neðan-
Þessi hugsun lét hann ekki hafa friö. Undir áhrifum hðnnar
fór hann eitt sinn um miðnætti, með reipi falið undir skykkju sinni,
og komst í mikla ihættu við að klifa borgarmúrinn að utan. Hann
kastaöi reipinu um myndastyttuna og togaöi í. Myndastyttan skalf.
Hann togaöi í aftur. Myndastyttan bifaðist á fótstallinum.
Cleon óttaðist aö hún kynni að falla inn fyrir mlúrinn og verða
reist á ný. Hann togaði því út á við af öllum kröftum. Mynda-
styttan gaf eftir og féll meö ho.num ofan í dimma gjána. Þar
knúsaðist bæði maðurinn og myndin.
Þannig varð Cleon viöskila viö öfundina. Nicator lifði.
Hann saknaði myndastyttunnar lítið, en vinarins mikið.
; a- gimstemarnir.
Seg nú í áheyrn fólksinsj a8 hver maSur skuli biðja granna
síinn og hver kcma grmnkonu sína um silfurgripi og gullgripi —
2. Mós. 11, 2.