Sameiningin - 01.03.1926, Blaðsíða 15

77
um yfirráðum, að sjálfsögSu. ÞjóSin varð því aldrei framar
af'króuS í einu landi eða undir sérstakri ríkisstjórn út af fyrir
sig. Ekki var heldur tungumáliS til aðgreiningar, því að he-
'brezkan var dautt mál fyrir löngu. Á sjálfu Gyðingalandi var
alþýðumálið aramska, en ekki feðratungan.
Þjóðernið átti þvi að sjálfsögðu ekkert vígi, nema trúar-
’brögðin. Þó var ekki hægt að gjöra nógu rambyggilegan þjóðar-
garð úr sjálfu meginmáli trúarinnar, — svo stranglega sem sá
boðskapur vitanlega vitti heiðna spilling og skurðgoðadýrkun —
því að ali-víðast urðu fyrir Gyðingum hópar af heiðnu fólki, sem
hafði horfið frá átrúnaði feðra sinna og hændist að hinum há-
fleyga trúanboðskap og siðferðislærdómi gamla testamentisins.
Væri þvi að:al áherzlan lögð á hreinan, einfaldan guðstrúarlær-
dóm og heilagt ííferni, þá hlaut einangrun Gyðinga, sem þjóðar,
að líða fyr eða síðar algjörlega undir lok.
Traustið kom því eðlilega niður á útvirkjum trúarinnar,
helgisiðakerfinu forna með ákvæðum þess öllum um hreinsanir,
tíundagjöld, hvildardaga, hreinar og óhreinar fæðutegundir og
annað því um líkt. Úr slíkum efnum tókst að hlaða þann varn-
argarð, sem dugaði. Áherzlan lenti því meir og meir á þessari
hlið gamla sáttmálans, eftir því sem timar liðu. Aðhaldið varð
langmest þeim megin. Lögmálsdýrkunin var gróðursett í hugum
ibarnanna undir eins og þau fóru að vitkast. Þeirrí var kent að
skoða hvert smábrot gegn því dýrkunarsiða-kerfi eins og hræði-
lega synd; þeim var innrætt óumræðileg fyrirlitning á öllum þeim
mönnum, sem ekki hegðuðu sér eftir setningum þeim í smáu sem
stóru. Jafnvef Gyðinga-lýðurinn sjálfur, almúginn, var oft harð-
lega dæmdur af ieiðtogunum fyrir fákunnáttu sína í þessum laga-
fræðum. “Þessi múgur, sem ekkert þekkir lögmálið, hann er
bölvaður,” sögðu þeir fjbh. 7,47.). Þá má nærri geta, hvers
konar dóm þeir hafi felt yfir heiðingjunum, sem lifðu og dóu
lögmálslausir. Umgengni Gyðinga við heiðið fólk var takmörkuð
með ýmsum varúðarreglum og fyrirboðningum, “til þess að þeir
saurguðust ekki,” svo að um verulegt samneyti gat þar alls ekki
verið að ræða, svo lengi sem siðadýrkunin sat í öndvegi hjá
niðjum Abrahams. Þeim var auðvitað goldið í sömu mynt; þeir
voru hataðir og fyfirlitnir viðast hvar, og beittir margs konar
kúgun og óréttlæti. En því verri meðferð, sem þeir sættu, því
dýrmætari urðu þeim minningar og vonir þjóðar sinnar, og því
fastar tóku þeir um þjóðararfinn, og juku svo lögmálsvandlætið
um allan helming. Svo að hvað studidi annað hjá þeim, laga-
haldíð og einangrunin.