Sameiningin - 01.03.1926, Síða 23

85
um á 'Strætum úti, og smásmuglegum undanbrögöum og laga-
krókum, sem gripiÖ var til, til aÖ komast hjá siöferöiskröfum lög-
málsins án þss aB skerðá bókstafshelgina.
ÞaB er mjög ólíklegt, að Páll hafi nokkurn.tíma oríSið veru-
lega hugfanginn af smásmygli þessu, eða aÖ hann hafi lent í
hræsninni, sem alt af lá þar viÖ dyrnar. En aÖ minsta kosti var
hann eldheitur lögmálstrúarmaöur. DýrkaBi “lögmáliB, sem var í
setningum,” og trúbi þvi, aB ekkert æBra væri til í öllum alheimi,
nema skaparinn sjálfur; og hugðist geta með helgisiðaiSkunum
áunniÖ sér velþóknun Guðs og frelsað sál sína. Og þá geta
rnenn ímynda sér, um annan eins alvörumann, hversu hörð muni
hafa verið baráttan, sem hann háÖi, til aÖ öðlast frfö vi<5 Guð á
þessum grundvelli, og hvernig hann hafi orðið að ganga vonsvik-
inn og lamaSur af þeim hólmi, dag eftir dag. Því að þaÖ er ó-
hugsanlegt um slíkan mann, að hann hafi noklcurn tíma fundið
sálarfrið eöa sanna gleSi 'í “réttlæti Faríseanna.”
Þó voru skólaárin í Jerúsalem að vissu leyti góður undir-
búningur undir postuladæmið. Páll var fæddur og uppalinn
í lögmáisdýrkuninni. Þekti þann hugsunarhátt inn að hjarta-
rótum, þvíj að í honum hafði hann sjálfur lifað, og fengið þar
mentun sina. Þegar hann því síSar meir var af Guði kvaddur til
að ganga á hólm við lögmálstrúna, bæði innan og utan kirkjunn-
ar, og sanna það, að frelsunaraflið væri náð Guðs’, en ekki eigið
réttlæti; hj álpræðisvegurinn lifandi trú, en ekki dauð veidc; þá
gat hann vitnaS um þau mál af heilögum sannleiks-krafti, því að
hann þekti hvorttveggja trúarbrögðin af eigin reynslu.
G. G.
Eden og syndafallið,
í febrúar-blaöi Sameiningarinnar birtist ritgjörð eftir Gunn-
ar Benedktsson, endurprentuð úr Skirni, með fyrirsögninni:
“Adam og Eva rekin út úr Paradís”. Nokkuð margir menn hafa
spurt mig síðan, hvernig mér litist á biblíuskýring höfundarins,
eða hvort eg væri samþykkur skoðun hans á syndafallinu. Grein-
in er vel þess verð, að efnið, sem hún fjallar um, sé athugað með
gætni. Þar er til umræðu trúarlærdómur, sem hingað til hefir
verið talinn einn af megin þáttunum í guðfræði kirkjunnar. Vil
eg því taka mál þetta, eins og það er iborið á borð í ritgjörðinni,
til ofurlítillar yfirvegunar.
Höfundur greinarinnar er nútiðarmaður í skoðunum. Hann