Sameiningin - 01.06.1927, Blaðsíða 19

177
áhrif og Jesús á J>á, er hann var með. OrS hans gátu ekki gleymst,
hvorki vinum né óvinum. Þegar hann ávítar, þá “nísta þau helg
og hrein sem heiðarstormur merg og bein.” Þau fara gegnum
hjartað eins og sárbeitt sverð og svifta það allri ró, unz látið er
að þeim. Hann mælir huggunarorðum á líkan hátt og móðir við
barn með óviðjafnanlegri nærgætni og hluttekningu, og verða þau
þyrstum svalalind. En í öllum orðum hans býr sami mátturinn.
“Hann talaði eins og sá sem vald hafði.” Hann stóð sjálfur bak
við hvert orð, lifði það sem hann kendi, þaðan var þeim kominn
krafturinn. Svo var einnig um verk hans . og framkomu alla.
Þau lýstu mönnunum af því að birtuna lagði á þau frá persónu
hans. Þau voru morgunljóminn, hann sólin að geislabaki. Hefði
ekki svo verið, hefði ekki dýrð mannssálarinnar opinberast þar
sem hann sjálfur var alstaðar og æfinlega, þá hefði fölva slegið á
orð hans og verk og myrkrin reynst máttugri. En nú bentu þau
öll til þess, sem þeim var meira. Og enda þótt þeim, sem með
honum voru, hyrfu einstök orð og atvik, þá héldu þeir því áfram,
sem best var. Persóna hans blasti við þeim full náðar og sann-
leika, búin krafti og tign. Áhrifin frá persónu Jesú á menn urðu
svo mikil, af því að þeir fundu Guð þar sem hann var. Það var
eins og himininn kæmi nær, nýr andi liði um tilveru, jörðin lifn-
aði við og fyltist sóls'kini um hlíðar. Þeir vöknuðu eins og af
svefni og urðu snortnir af heilagri undrun og ótta: “SpámaSur
mikill er upprisinn meðal vor, Guð hefir vitjað lýðs síns.” Þeir
reyndu það, að lifandi Guð var nálægur þeim. Nú þurftu þeir
ekki framar að efast um hann og spyrja um hann. Svarið brann
þeim í brjósti og myndi brenna til eilífðar. Þeir áttu vissuna um
hann og ódauðleika heimanna. Þeir þektu hann, lifðu daglega
samvistum við hann, meðan þeir fylgdu Jesú. Dásamleg guðs-
opinberun var runnin upp fyrir heiminum. Dýpsta þorsta hans
bauðst svölun við guðlegar uppsprettur, er streymdu nú fram.
III.
Áihrifin frá Jesú urðu ekki minni við dauða han's, heldur hið
gagnstæða. Minningarnar voru slíkar. Að vísu varð þá blærinn
yfir þeim nokkur annar í augum vina hans og lærisveina eins og
vér hljótum öll að skilja, sem höfum mist einhvern af þeirn, er oss
þykir vænt um. I sál þeirra hefir gjörst eitthvað, af hinu sama.
sem alt af er að gjörast, þegar dauðinn heggur nærri hjartanu.
Hver minning verður blandin söknuði og sorg yfir því, að hafa
“ekki vitað hvað átt hefir fyr en mist hefir.” Og upp úr minn-
ingadjúpinu stígur sum augnablik mynd þess, sem oss þykir vænst
um, eins og hann komi sjálfur til vor persónulega, og kærleiks-