Sameiningin - 01.09.1919, Qupperneq 25

213
“Já”, svaraði hún með þeirri lotningu, sem altaf gagntók
hana, þegar hún horfði á myndina.
“Segðu mér þá, með einu orði, hvernig þú skilur hana?”
petta var alveg eins og munnlegt próf; og alt frá fyrstu
skólagöngunni heima í sveitarskólanum hafði Jóhönnu iafnan
staðið stuggur af munnlegum prófum. Hún sneri sér aftur að
myndinni og horfði á hana um stund; svo horfði hún framan í
lækninn, sem hún bæði hræddist og dáðist að, og sagði í hálfum
hljóðum þetta eina orð: “pjónusta”, og skauzt svo fram hjá
honum út úr herberginu og upp á annað loft, og gat ekki um
annað hugsað en (það, hvers vegna hann hefði spurt hana að
þessu og hvernig honum myndi hafa líkað svarið.
Fám dögum eftir þetta kallaði Miss Flynn á hana að skrif-
borðinu sínu og sagði: “pú átt að taka við starfi Miss Varney
seinni partinn í dag.”
“Miss Varney — eg!” kallaði hún upp yfir sig.
“Já, þú átt að taka við starfi Miss Varney”, svaraði Miss
Flynn með áherzlu.
“En — hún hefir þjónað konunni, _sem hefir verið svo fár-
veik”, svaraði Jóhanna hikandi, því henni gat ekki dottið annað
í hug, en að þetta væri einhver misskilningur.
“Sjúklingnum er töluvert farið að batna, og eg hugsaði að
það mundi vera óhætt að trúa þér fyrir henni svo stutta stund,
— og auk þess hefir Dr. Meade beðið um að þú færir til hennar”
— það var eins og Miss Flynn væri ekki vel ljúft að kannast
við það. En Jóhanna bæði furðaði sig á því og gladdist af því
roeir en orð fá lýst.
Stundarkorni síðar kom Jóhanna inn til konunnar, sem
hjúkrað hafði verið eins vel og mögulegt var, en þjáðist samt
af einhverju þunglyndi. Konan föla leit við og rétti fram
magra hönd. pað var ekki gjört ráð fyrir því á spítalanum, að
hjúkrunarkonurnar heilsuðu sjúklingunum með handabandi, en
Jóhanna tók fast og innilega í höndina, sem konan rétti henni.
“Mér þykir vænt um að þú varst látin koma til mín”, sagði hún
með veiklulegri rödd; “eg hefi séð þér bregða fyrir dyrnar hvað
eftir annað, og þú ert öðruvísi en hinar. Eg var orðin svo þreytt
á tilbreytingarleysinu og tilgerðinni hér.”
Jóhanna gat ekki varist hlátri. Hún gekk fram að dyrun-
um og gægðist út, til þess að sjá hvort nokkur væri á göngun-
um, og svo kom hún aftur að rúminu, beygði sig niður að sjúk-
lingnum og sagði í lágum hljóðum: “Eg skal segja þér leynd-
armál, — frá nokkru, sem hefir hjálpað mér til þess að þola
alla reglusemina hér. Pað er kongulóarvefur uppi undir lofti í
einu horninu á göngunum á öðru lofti, — og þau hafa ekki
fundið hann! Eg fer og skoða hann á hverjum degi, og hann
deplar augunum til mín og segir: pað hefir ekki fundið mig
enn, fólkið á þessu þrifnaðarheimili. Og eg depla augunum til
hans aftur og lofa að segja ekki til hans. En það er farið að