Sameiningin - 01.12.1923, Blaðsíða 31

381
“Nú kom maSurinn til fjárhirSisins og sagði við hann: “GóSi
minn, hjálpaöu mér og láttu mig fá svolitla glóS. Konan mín ól
barn, og eg verð aS kveikja eld til aS hlýja henni og hvítvoS-
ungnum’.
FjárhirSirinn hefði kosið aS segja nei en þegar hann ’mintist
þess, aö hundarnir gátu ekki skaðað manninn, kindurnar höföu ekki
stygst viS hann og stafurinn hafSi ekki viljaS lenda á hounm varS
hann hálf-hræddur og þorSi ekki aS neita manninum um þaS, sem
hann baS.
‘Taktu eins mikiS og þú þarft” sagSi hann viS manninn.
En þá var eldurinn nærri útbrunninn. ÞaS voru engir bútar
eSa lim eftir heldur einungis hrúga af lifandi glóS; og ókunnugi
maSurinn hafSi hvorki reku né skóflu, sem hann gæti boriS í rauS-
heita glóSina.
Þegar fjárhirSirinn sá þetta, sagSi hann aftur: “Taktu eins
mikiS og þú þarft.’ Og hann gladdist yfir því, aS maSurinn ekki
gæti tekiS meS sérn neitt af glóöinni.
En maSurinn beygSi sig niöur og tíndi upp glóöina meö berum
höndum úr öskunni og lét hana í skikkju sína. Og hún brendi
ekki hendur hans, þegar hann snerti hana, og sveiS ekki skikkju
hans. Hann bar hana í burtu eins og þaS hefSi veriS hnetur
eSa epli.”
En nú var tekiö fram í fyrir sögukonunni i þriSja sinn: ‘Amma,
hví vildi ekki glóöin brenna manninn?’
“ÞaS skalt þú fá aS heyra,” sagöi amma og hélt áfram.
“Og þegar fjárhirSirinn, sem var grimmur og harSbrjósta
maöur, sá alt þetta, fór hann aS undrast meS sjálfum sér ‘Hvílík er
þessi nótt, þegar hundarnir bíta ekki, kindurnar styggjast ekki,
stafurinn deySir ekki, og eldurinn brennir ekki!’ Hann kallaöi ó-
kunnuga manninn til sín aftur og sagöi viö hann: “Hvílik er þessi
nótt og hvernig víkur því viö, aS allir hlutir sýna þér, meSaumk-
un ?’
Þá sagöi maöurinn ‘ÞaS get eg ekki sagt þér, ef þú sérS þaö
ekki sjálfur.’ Og hann vildi fara leiöar sinnar, svo hann gæti fljótt
kveikt eld og vermt konu sína og barn.
En fjárhiröirinn vildi ekki missa sjónar á manninum fyrri en
hann vissi, hvaö alt þetta ætti aö tákna. Hann stóö upp og fylgdi
manninum eftir þangaS sem hann bjó.
Þá sá fjárhirSirinn, aö maöurinn haföi ekki einu sinni hreysi