Sameiningin - 01.06.1913, Blaðsíða 8

104
Opið bréf til Árna Sveinssonar
frá Guttormi Guttormssyni.
fFramhald.J
Enn fremr hneykslizt þér mjög á kenningunni kristnu um
gildi gyðingdómsins — finnið þar voöalega „mótsögn“. Um
það efni farast „Höfuölærdómum“ þannig orö, töluö frá sjón-
armiSi lúterskrar trúar: „Ekki ber svo aS skilja sem neitt sé
rangt, hvorki í sjálfu sér, né þó sízt eftir atvikum, sem kennt
var eða frá er sagt í heilagri ritningu, á tíma gySingdómsins; heldr
er hitt, aS gySingatrúin kemst ekki nema hálfa leið aS sannleik-
ans hæsta tind, en hann er kenning guSs sonar, mannkynsfrels-
arans Jesú Krists. Hitt gegnir öSru máli, a'S' síSan guSs sonr
er í heiminn kominn og hefir opinteraS allan sannleikann, er
gySingdómrinn aSeins orSinn hálfr og villandi sannleikr, líkt og
bliknaS ljós. Og þarsem hann er mótmælandi kristindóminum,
er hann beint rangr.“
Sjáum nú, hvernig þér fáið mótsögn út-úr þessu: „Nú er
öll heilög ritning ekta gySingdómr“ — segiS þér —, „og eg veit
ekki betr en a5 guSfrœðingar vorir 'hafi hingað-til haldiS því
fram, aS öll biblían væri í sannleika guSs orS, óskeikul og af
honum staSfest.------ — Hvernig getr þá gySingdómrinn —
biblían sjálf — veriS oröin einsog hálfr og villandi sannleikr
eSa beint rangr? Hér virSist mér koma fram sú mótsagna-
flœkja, sem hinir lútersku guðfrœSingar vorir ætti aS greiSa
úr--------.“
Þannig hljóSar nú mótbára yðar gegn þessu atriði í kristn-
um kenningum. Á'S'r en eg brýt 'hana til mergjar finnst már eg
þurfa að minnast á orS, sem þér notiS talsvert oft i grein þess-
arri. Það er orSiS „mótsögn“. Eg efast ekki um, aS allar
þessar spurningar yðar og vefengingar og útásetningar sé sprottn-
ar af einlægri þrá eftir sannleikanum, og þaS er meSfram fyrir
þá sök, aS eg rita erindi þetta. En þaS er sitt hvaS: aS leita
eftir sannleikanum eSa aS snuðra eftir „mótsögnum“. Á þessu
skeri stranda flestir þeir, sem eitthvaS mæla móti kristinni trú.
Þeim finnst þeir hafa himin höndum tekið, ef þeir geta fundið
eitthvaS það í guSs orSi eða kristnum kenningum, sem virSist
koma í bága viS eitthvað: annaS. Og svo hlaupa -þeir óSar meS
hvalsöguna án frekari aðgæzlu eöa íhugunar, og œpa hróðugir:
„Mótsögn! Mótsögn!“ Og í öllum trúmála-stælum sínum hafa
þeir þetta dýrmæta orS „mótsögn“ sýknt og heilagt milli tann-