Sameiningin - 01.06.1913, Page 19

Með eftirvænting óróir þeir biðu,
þótt augnablikin væri’ ei mörg, er liöu.
Þá upp-af stóli Stefán biskup spratt,
en stillti sig, — þá brá á kinnar roöa.
Hann nokkuð skjótt til hliöar stólnum hratt
og hvessti sjón á páfans sendiboöa.
Sem leiftr var á ljósri brún að skoða,
er sér hann snöggt að sendimanni vatt.
Hann einnig mælti’ á annarlega tungu,
og allvel kunni’ að stýra skapi þungu:
„Nú heyr mín orð hins helga fööur til,
og honum aftr ber þú kveðju mína.
Eg æfinlega þjónn hans vera vil
og virðulega honum lotning sýna.
En eg hef sauði’, er eigi má eg týna,
og œðra herra’ eg á að standa skil.
Og yfir hjörð hans á eg trúr að vaka,
og eigi láta neitt frá henni taka.
„Vort land er hart, hér líðr margr nauð,
og langr er og strangr íslands vetr.
Oft fæst af skornum skammti daglegt brauð.
>og skyldi menn þá kunna’ að gjöra betr?
Nei, páfinn sjálfr sálir frelsað getr
'í þúsundum, — með öllum sínum auð.
Hann þarf ei sína sál að kaupa’ úr díki
né sinna manna, — þeir eiga himnaríki.
„Eg eigi’ á móti boðum páfans brýt,
sem bann á þetta verðr eigi litið.
En hversem einsog eg á þetta lít,
mun ekki láta kaupa frá sér vitið.
Nú vil eg segja samkomunni slitið.
Og far nú héðan burtu, botnlaus hit!“
Og legátinn fór burt í bágu skapi;
en biskup mælti: „Far heill, angrgapi!“
T rúboðs-kyndlar.
Eftir séra N. S-teingr. borláksson.
~IL
Hvað miJcils virði er þér kristindómrinn?
Einu sinni voru tveir kunningjar að tala saman.
Annar var safnaðarlimr, en liinn trúleysingi. Þeir töl-