Sameiningin - 01.06.1915, Síða 4

100
lífið á hjálp. Jafnvel hinar óguðlegu haturshænir eru
viðurkenning á því, að Guð sé til og liann einn hafi vald
og mátt. Og óbeinlínis er hin ákafa tilbeiðsla játning
uin veikleika sjálfs sín og þörf á aðstoð Guðs. Nú vill
enginn vera guðlaus. Mennirnir hafa jafnvel í blindni
sinni orðið til þess, að lýsa yfir trú, trú sem verður að
sönnu einatt óviðráðanleg, en er eigi að síður það aflið,
sem menn mest treysta. Jafnvel liinn syndsamlegi á-
kafi blóðvarganna, sem hrópa til Guðs í himninum, slær
guðsafneitendurna á munninn, enda eru þeir nú stein-
þagnaðir. Og afskræmd guðshugmynd vegendanna
gerir skömm til guðleysi lyddanna, sem engu áræða að
trúa.
Þjóðirnar eru tryltar. Og þegar svo er komið, þá
vekur það mesta eftirtekt og mestan viðbjóð, þegar
æðið grípur það, sem helgast er og lireinast. Það er í
sjálfu sér viðurkenning á því, liverja lotningu menn ó-
sjálfrátt bera fyrir trúarbrögðunum, þegar það veldur
meira hneyksli en alt annað, þá illa er með þau farið.
Og fávizka væri það, að fyrirlíta kristindóminn, þótt
margir í brjálæði þessu fari illa með hann. Hvernig
færi þá og með ættjarðarástina! Er þó enginn hlutur
jafnt alment lofaður eins og ættjarðarástin. Og í sjálfri
sér er liún einhver allra göfugasta tilfinningin í lijört-
um mannanna. En er jafn-illa farið með nokkurn skap-
aðan hlut ? Hefir nokkur hlutur verið jafn-afskræmd-
ur, eins og ættjarðarástin? Hafa ekki í hennar nafni
verið framin hin örgustu níðingsverk? Og hvað er það,
sem nú gengur á í heiminum, annað en það, að ættjarð-
arástin er orðin brjáluð, óð og vitlaus? Þjóðernis-
dramb, þjóða-metnaður, ættjarðar-hroki, það eru öflin,
sem valdið hafa þessu djöfulæði. Og þessi djöfulóða
ættjarðarást tekur guðshugmyndina höndum og ætlar
að neyða almáttugan Guð til að þjóna sér. Það er hún,
sem hefir afskræmt guðshugmyndina nær og fjær og
gert alföður allra þjóða að þjóðar-guði, það er liún, sem
segir Icli und Gott—e g og Guð.
Svo illa má rrieð alla hluti fara, jafnvel ættjarðar-
ást og- guðstrú manna.