Sameiningin - 01.06.1915, Síða 6

102
hefir lionum verið það fyrirgefið vegna trúarljóðanna
hans. Allir hafa vitað, að í ljóðunum talaði hjartað—og
hjartað, það var gott. Þar var hann með sjálfum sér,
þar var hann sjálfur. Um liann hefir gamall skólabróð-
ir hans og vinur sagt: “Hann er aldrei í sínu elementi,
nema ]>egar hann yrkir. ”
Og nú kemur frá honum, og það í óbundnu máli,
staðfesting á því, sem um hann hefir svo oft verið sagt,
að barnatrúna geymi hann í hjarta, þótt oft hafi hún
ruglast í höfði hans. Hann kannast hér við það, að alt
hafi verið á ringl reit lijá sér, hann hafi verið kaþólsk-
ur og lúterskur, únítar og nýguðfræÖingur, og orðið alls-
konar isnvam að bráð. En í hjartanu segist liann ávalt
hafa geymt trúna gömlu, fórnartrúna, enda muni mann-
kynið seint frá henni eldast. Passíusálma-trúin hefir
honum reynst bezta vopnið í stríðinu við sorg og dauða,
frá því hann fyrsta sinni þjónustaði deyjandi mann og
huggaði hina óróu sál með Passíusálma-söng. — “Án
æðri hjálpar og friðþcegingar verður lífsgátan ekki levst
eða ráðin.” — Það er lykillinn að hinum himneska söng,
sem aldrei má fyrnast.
Ef til vill hefði hér ekki verið minst á þennan vitn-
isburð frá hjarta liins gamla þjóðskálds, ef vér ekki
hefðum það fyrir satt, að svipað er ástand fjölda manna
með vorri þjóð. Straumarnir (ismarnir) hafa borið
höfuð þeirra langt burt frá kristinni trú, en hjartaÖ held-
ur sér dauÖalialdi um klett friðþægingarinnar. Og þar
sem hjartað er, þar er maður sjálfur. Þetta höfum vér
margoft haft fyrir augunum. Þetta höfum vér séð
og heyrt, þegar mennirnir liafa komið út í stríðið við
sorg og dauða. Þegar sorgin og dauðinn sækja á mann,
þá leita menn ósjáifrátt í vígi trúarinnar gömlu á Jesúm
Krist og hann krossfestan. Þegar vér, sem segjumst
trúa sínu hver, stöndum hver hjá öðrum við líkbörur
vina vorra, og alvaran verður svo mikil, að einlægnin
fær að ráÖa hjá oss, þá er sáralítill munur á andvörpun-
um, sem stíga upp úr djúpi grátandi sálna vorra, og
eðlilegt verður þá öllum jafnt að syngja: “Af því að út
var leiddur alsærður lausnarinn.” Yér kunnum þá ekkert