Sameiningin - 01.06.1915, Blaðsíða 8

104
mikið riðinn við páfa-deilu þá, er unr það leyti liafði
komið á stað æsingum miklum í kirkjunni. Sérstaklega
var það þó liinn há-evangeliski boðskapur, er hann flutti
í prédikunum sínum með brennandi áliuga, sem bakaði
honum óvild Sigismundar keisara og haturs páfaflokks-
ins.
Tvívegis var hann bannfærður af páfa og árið 1414
var honum stefnt fvrir kirkjuþingið í Konstanz og þar
kærður um villukenningar. Honunr voru gerðir tveir
kostir: að afneita kenningu sinni, eða þola líflát. Hann
kaus hinn síðara kost. 6. Júlí 1415 var hann leiddur út
úr fangaklefa þeinr, er liann liafði verið geymdur í.
Dómur var kveðinn upp yfir honum og hann sakaður
um að vera sporgöngumaður Wycliffe’s, liins enska sið-
bótamanns, og að lrafa útbreitt villutrú í landinu. Þegar
er dómurinn lrafði verið birtur, var hann sviftur em-
bætti á þann hátt, að hann var færður í prestaskrúða og
jafnskjótt afklæddur honum með þeim formála, sem þar
til heyrir. Kvöldmáltíðar-kaleikur var honum réttur, en
aftur þrifinn úr höndum hans með þessum orðum: “Vér
tökum frá þér, fvrirdæmdi Júdas, bykar sáluhjálparinn-
ar.” Húfa, máluð djöflamyndum, var sett á höfuð hon-
um með þeim ummælum biskups þess, er framkvæmdi
athöfnina: “Nú afhendum vér þig djöflinum í kvala-
staðnum.”
Þar næst var farið með liann til borgaralegra yfir-
valda, er staðfestu þegar dóm kirkjuréttarins, og þar
næst var hann leiddur á aftökustaðinn. Band var bund-
ið um háls lionum og liann tjóðraður við stjaka. Var þá
bálköstur hlaðinn utan um hann og kvevkt í. Þegar eld-
urinn tók að læsa sig um líkama hans, þá hevrðist það til
hans, að liann söng með hárri rödd: “Jesús, sonur lif-
anda Guðs, miskunna þú mér!” Þegar liann var að liafa
yfir orð þessi í þriðja sinn, blés vindur eldinum í munn
hans, svo liann fékk ekki komið upp orði. Samt mátti
sjá, að varir hans bærðust og hann hélt bæn sinni áfram.
Hann lét ekki bugast og beið dauðans rólegur og lof-
aði frelsara sinn að dæmi hinna fyrstu píslarvotta.