Sameiningin - 01.06.1915, Qupperneq 29

125
ei ginnast burt frá sannindum guðlegrar opinberunar, heldur hverfa
sífelt til baka aS þeirri uppsprettulind guSlegs sannleika og guð-
legrar náSar. Fjöldi leiðandi manna í Presbýtera-kirkjunni hafa i
blaðinu tjáS sig þessu samþykka.
FYRIR UNGA FÓLKIÐ.
I>eild þessa annast séra Priðrik Hallgrímsson.
PYLGSNIÐ.
Hann rann upp eins og hver annar dagur, þessi dagur, sem
Margrét hugsaði altaf síðan til með einlægum þakklætis-tilfinning-
um. Sólin skein eins skært og hún var vön að skína á Frakklandi,
landinu sólbjarta, og geislarnir glitruðu i straumöldum Signu, sem
rann fram hjá heimili Margrétar. 1 garðinum voru blómhnapparnir
að opnast og þaS var rétt eins og þeir v'æru aö kinka kolli hver til
annars og hvíslast á. Niðri á ánni sungu fuglarnir, og alt virtist
vera fult af fögnuði.
En snemma þenna fagra morgun barst móður Margrétar sú
fregn, að systir hennar væri mjög veik. “Eg verð að fara til henn-
ar tafaraust,” sagði Mrs. St. Claire við mann sinn; “getur þú verið
tilbúinn eftir hálfa klukkustund?”
“Já, það er hægðarleikur,” svaraði hann; “en hvað eigum við
að gera af Margréti ? Mislingarnir ganga í Rouen, og það v'æri
ekki varlegt að fara með hana þangað ?”
“Eg er ekkert hrædd við mislingana,” sagði Margrét, því hana
langaði til að fara með foreldrum sínmn til borgarinnar; en þau
voru hrædd við veikina, og það varð úr, að hún var látin vera ein
eftir heima.
“\Tið skulum reyna að koma heim aftur fyrir sólarlag,” sagði
móðir hennar, og svo óku þau af stað.
Margrét hafði nóg að gera allan fyrri part dagsins við ýms
heimilisverk. Urn hádegisbil bar hún á borð handa sér brauð og
mjólk. Sv'o sat hún lengi kyr með köttinn sinn malandi í kjöltunni.
Um þær mundir áttu margir bágt á Frakklandi, því konungur-
inn var að reyna að útrýma mótmælendatrú úr ríki sínu, og allir
þeir, sem ekki játuðu kaþólska trú, voru kallaðir trúvillingar, og ef
uppvíst varð um þá, voru þeir annað hvort reknir úr landi eöa
drepnir.
Foreldrar Margrétar voru kaþólsk, svo að þeim var engin hætta
búin úr þeirri átt. En þangað á heimilið bárust við og v'ið sögur
um þá hryllilegu glæpi, sem drýgðir voru í nafni trúarinnar.
Um þetta var Margrét að hugsa, þegar hún heyrði fótatak fyrir
utan húsið. Hún flýtti sér út í dyr, og sá þá að ókunnur maður var