Faxi - 01.12.1962, Qupperneq 21

MINNING :
Sören Valentínusson
Ungur sonur minn kom þjótandi heim
og var sjáanlega mikiS niðri fyrir. Hann
hafði þau tíðindi að færa, að hann hefði
komiS þar að, sem stumrað var yfir Sören
Valentínussyni úti á götu og töldu við-
staddir að hann hefði orðið bráðkvaddur.
Brátt voru þessi sorgartíðindi staðfest.
Sören var horfinn af sjónarsviðinu. Hann
var fæddur í Stykkishólmi 1. júlí 1887.
Foreldrar hans voru hjónin Gróa Davíðs-
dóttir og Valentínus Oddsson, kunnur
sjósóknari eins og ættmenn hans. Sjó-
mannseðlið í blóði Sörens vitjaði hans
snemma til þeirrar köllunar er hann var
borinn til — sjómennskunnar. Hann var
vart af miðju bernskuskeiði er hann hóf
að stunda sjó með föður sínum. En sjóinn
stundaði hann æ síðan með litlum frá-
töfum, nema hvað hann saumaði segl síð-
ustu árin. Hann hafði mjög víðtæka
reynslu sem sjómaður, enda unnið þar
flest störf, bæði á fiskiflotanum og verzl-
unarflotanum. Þótti hann liðtækur í bezta
lagi og kunnáttusamur, svo að orð fór af.
Starfssaga hans, skráð af góðum rithöf-
undi, hefði vafalaust getað orðið skemmti-
leg og fróðleg. Því miður held ég að hún
hafi ekki verið gerð og hverfur því bak
við tjaldið mikla með Sören. En þannig
fer allt of oft, er gamlir garpar kveðja.
Léttur á fæti og léttur í lund brá Sören
Valentínusson sér í búðarferð nokkru
eftir hádegi 29. okt. s.l.
Er hann hafði útréttað þar fyrir konu
sína og dóttur, setti hann „strikið" heim
til þeirra. En því striki varð ekki haldið
— önnur sigling var ákveðin af æðra
mætti og því kalli var ljúft og skylt að
gegna. Sören varð bráðkvaddur eina skips-
lengd frá heimili sínu.
Hann var liðlega 75 ára gamall, en svo
fjörmikill og heilsugóður að allir hugðu
enn gott til langrar sambúðar við hann,
og svipað mun honum sjálfum hafa verið
í huga — því að fáum dögum fyrir and-
látið gladdist hann yfir því, við undir-
ritaðan, að hann hefði aflað sér mikilla
verkefna, sem hann virtist ganga mót með
æskufjöri og atorku hins síunga manns.
Þó svo hafi verið, tel ég að Sören hafi
flestum fremur verið reiðubúinn að taka
stefnu til strandarinnar eilífu. Ég hygg að
Sören Valentínusson.
hann hafi tileinkað sér ýmislegt af orðum
og athöfnum Páls postula — sjómannin-
um í postulahópnum, sem sagði: „Standið
stöðugir í trúnni, verið karlmannlegir,
verið styrkir.“ Sjómennskan krefst þeirra
eiginleika af þeim, er gera hana að ævi-
starfi. Auk þessa var Sören mjög jákvæð-
ur maður bæði í orðum og verkum, en
slíkir sjómenn eru jafnan með hjartað á
réttum stað og hönd á réttu stagi.
Hann hefur því átt létt með að taka
undir orð Páls — „Verið með öruggum
huga, góðir menn. Matizt og hressið upp
sál ykkar. Grípið til bjargráða, — léttið
skipið." Eg held að Sören hafi verið það
eiginlegt að gefa hollráð, leiðbeina og upp-
örva, þegar þess þurfti með.
Hann þekkti lífið og okkar stóra heim,
af eigin reynslu, á miklu breiðari grund-
velli en flestir okkar hinna. Hann hafði
kannað marga ókunna stigu bæði hér-
lendis og erlendis. Þær könnunarferðir
voru litríkar — samanslungnar af ánægju
og erfiðleikum, sigrum og ósigrum, mann-
raunum og meðbyr.
Já — meðbyrjar naut Sören jafnan í
þau 22 ár, sem við þekktumst. Það var
fyrst og fremst að þakka þroskaðri og
sterkri skaphöfn hans og margháttaðri
lífsreynslu, en einnig átti heimilið — hans
ágæta kona og góðu börn ríkan þátt í
lífshamingju hans á þessu æviskeiði.
Sem unglingskrakki var ég samtíða
Vigdísi Guðbrandsdóttur og hennar elzta
syni, að Laugarnesi við Reykjavík. Þess
vegna veit ég að hið rnikla öryggi, traust
og virðing, sem Sören bar til konu sinnar,
var verðskuldað. Hann fór heldur ekki
dult með þá skoðun sína, að þrátt fyrir
allt hefði hann varla fundið örugga fót-
festu í lífinu fyrr en leiðir þeirra lágu
saman.
Sören var mikill félagshyggjumaður og
tók nokkurn þátt í félagsmálum, þrátt
fyrir háan aldur. M. a. var hann einn af
stofnendum stúkunnar Víkur og félagi í
henni til dauðadags. Starfaði þar mikið
og lét sérhvert gott mál til sín taka og
var ávallt reiðubúinn að inna þar þjón-
ustu af höndum, hvort heldur var á stúku-
fundum eða í þágu „reglunnar" á annan
hátt. Við templarar söknum hans því
mjög og þökkum honum margar og góðar
samverfustundir.
Sören var slíkur persónuleiki, að hann
setti svip á bæinn. Bros hans var svo blítt,
handtakið þétt, limaburður léttur og gam-
anið svo græskulaust, að við Keflvíkingar,
sem nutum þess í áratugi, förum þess
ekki duldir að við fráfall hans er Kefla-
víkurbær einum glöðum geisla fátækari.
Þess vegna er Sörens saknað af öllum
þeim, er höfðu af honum einhver kynni,
en sárast er hans þó saknað af eiginkonu,
börnum og barnabörnum, sem nutu svo
margs af góðum eiginleikum hans, og
erfið eru þau snöggu umskipti við svo
svinlegan missi síns ástkæra ættföður.
Blessuð sé minning þín, Sören Valen-
tínusson. Vinur.
r--------------------------------------\
Suðurnesjamenn!
Tek að mér allar
gúmmíviðgerðir
á skófatnaði.
SÆMUNDUR EINARSSON
Hafnargötu 35 Sími 1613
v------------------------
F A X I — 181