Faxi - 01.03.1973, Blaðsíða 8

við ekki nærii eins mikið. En við tölum
þeim mun meira, — alveg heilan helling.
Jæja, fyrra lagið sem ég syng, heitir
„Christine“ — en það síðara er eigin-
lega bréf, sem hermaður skrifaði t.il for-
setans okkar. Hann yfirgefur herinn af
því að hann vill ekki fara í stríð. Al-
mennt talað er það stílað gegn her-
mennsku. Þessi söngur er vel þekktur
meðal friðarsinna.
Rene Perret
„Þegar eyjan mín logaði, fékk ég
að reyna nærveru Gu8s"
í byrjun Mattheusarguðspjalls segir
svo um Jesú Krist: „Nafn hans munu
menn kalla Immanuel, sem er útlagt:
Guð er með oss.“
María Björk
Oft hafði ég lesið þessi orð áður, og
jafnvel kunnað þau utanbókar, en aldrei
hafa þau verið svo full af meiningu fyrir
mig, og einmitt síðustu vikurnar. Skyndi-
lega, þegar eyjan mín logáði og eldgos
ógnaði lífi allra á Heimaey seint í janúar
sl., fékk ég að reyna nærvem Guðs, því
að vissulega komst ég þá að raun um, að
Guð er með oss.
Um borð í troðfullum fiskibátum á
leið til lands um nóttina, steig mörg bæn-
in upp til himins um vernd og leiðsögn
Guðs í gegnum aðsteðjandi hættur. Þá
gott að geta falið líf sitt og framtíð í
hendur hans, sem er alls staðar nálægur,
og vakir yfir börnum sínum, dag og nótt
alla tíð.
Ég trúi á Guð og son hans, Jesú Krist.
Fyrir það skammast ég mín ekki, og er
ófeimin að kannast við það fyrir hverj-
um sem er. Immanuel, þetta dýrðlega
nafn Krists, er mér nú ríkara í huga en
nokkurn tíma áður, því að ég hef reynt
uppörvandi nærvem hans.
Kristur kom í þennan heim til að
deila hlutskipti með okkur mönnunum.
Hann skammaðist sín ekki fyrir það, að
vera talinn einn af okkur, og þó var hann
svo óendanlega miklu meiri en syndugur
maður er. Til hvers skyldi honum hafa
verið valið slíkt nafn, Immanuel? Ég
trúi því, að það sé til þess að fullvissa
okkur um þá staðreynd, að hann elskar
okkur og að hann stendur með okkur í
blíðu og stríðu. Getur þá nokkurn undr-
að, þótt ég vilji kannast við hann, sem
Guð minn og frelsara?
Nú á tímum tíðkast það mikið, að
menn skipi sér í flokka. Sumir styðja
þetta málefni, áðrir annað. Sumir fylkja
sér um einn leiðtoga, aðrir hópast um
einhverja aðra. Það er erfitt að vera hlut-
laus í slíkum heimi. Sjálfur segir Kristur:
„Sá sem ekki er með mér, er á móti mér.“
(Matheus 12, 30). Þegar svo hann legg-
ur sig í líma um að fullvissa okkur um,
að hann sé með okkur, að hann standi
með okkur, getum við þá annað en kunn-
gert hverjum sem hafa vill, að við stönd-
um með honum?
Orð Guðs lýsir því yfir, áð Immanuel
sé fyrirheit um sérstaka nærveru Guðs.
Okkur eru það því mikil forréttindi að
tilheyra Kristi, Immanuel.
María Björk Reynisdóttir
„Glaður að komast heim í
suðaustan rokið og rigninguna"
Frá miðjum júlí 1971 til byrjunar
ágústs 1972 var viðburðaríkasti tími ævi
minnar. Það var sá tími, er ég dvaldist
í Bandaríkjunum sem skiptinemi Þjóð-
kirkjunnar.
Ég var í borg sem heitir Bismarck,
höfuðborg Norður-Dakotafylkis, fylki V-
íslendinganna. Ég dvaldist hjá ágætri
fjölskyldu, að nafni Johnson. Þessi am-
eríski faðir minn, Clinton R. Johnson, er
46 ára, verkfræðingur fyrir bandaríska
ríkið, móðir mín, Emogene, er 43 ára,
og bræður mínir, Ron 19 ára og Kevin
14 ára. Fjölskylda mín er methodista-
trúar, sem er kristin trú og lík okkar
Lúthersku. Við fórum í kirkjuna á hverj-
um sunnudagsmorgni, og á kvöldin fór
ég og eldri bróðir minn, Ron, á fundi hjá
ungmennafélagi kirkjunnar. Þar kynnt-
ist ég mörgum og eignaðist marga vini.
í þessum hópi gerðum við margt okkur
til skemmtunar og ferðuðumst nokkuð.
í janúar fóurm við í sleðaferðalag,
sem stóð yfir eina helgi, en á sunnudags-
kvöldið átt.i ég að vera kominn í sam-
kvæmi hjá V-íslendingum í borginni. Er
við vorum á leiðinni heim sprakk einn
hjólbarðinn á rútunni okkar, en þegar átti
að fara að skipta um, kom í ljós, að við
höfðum hvorki varahjólbarða né tjakk.
Við sendum strax boð til borgarinnar um
hjálp, en þar sem ég átti að vera kominn
í samkvæmi V-íslendinganna eftir stutt-
an tíma, varð ég strax mjög órólegur, og
eftir nokkurt suð við fararstjórann okkar,
gaf hann mér loks leyfi til áð fara með
einum af þeim mörgu miskunnsömu Sam-
verjum, er stoppuðu og buðu okkur að-
stoð, og náði ég rétt í tíma til borgarinn-
ar til áð komast í þetta samkvæmi.
Já, þeir voru margir V-Islendingarnir
á þessum stöðum, og kynntist. ég mörg-
um þeirra. Aðeins þiem dögum eftir að
ég kom fyrst til borgarinnar, kynntist ég
einum þeirra, en hann heitir Árni Björns-
son. Bauð hann mér þá út að borða á-
samt fjölskyldu sinni. Annar góður vinur
Tómas Ibsen
minn er Helgi Jóhannesson að nafni. Vai
hann saksóknari fylkisins og 'hefur verið
það lengur en nokkur annar maður, en
hann bauð sig ekki fram til síðustu kosn-
inga, sem vorn háðar á sama tíma og síð-
ustu forsetakosningar fóru fram í Banda-
ríkjunum.
Ég gekk í skóla í Bismarck, fór í gagn-
fræðaskóla borgarinnar og tók síðasta
bekk. í þessum skóla fær hver og einn
að velja sitt fag, og valdi ég fög, er varða
viðskipti, og verð ég að segja, að þau
hafa komið mér áð gagni í því staifi, er
ég stunda núna. Það kom nokkrum sinn-
um fyrir, að allir þurftu að rýma skól-
ann (en nemendur hans voru um 1800
talsins), vegna þess áð einhver hafði
hringt í skólann og sagt, að sprengja
myndi springa í skólanum á vissum tírna,
en þetta gerðu nokkrir óþekktarormar,
sem vildu sleppa við próf, er þeir áttu
að taka.
Er líða tók á skólaárið fór ég að hugsa
um að ferðast. um Bandaríkin. Mig lang-
aði mjög til að fara vestur á bóginn, og
helzt komast til Kaliforníu, en ég á frænku
í Sakramento, sem ég liafði ekki séð í
nærri tólf ár. Loks ákvað ég að fara og
44 — FAX I