Faxi - 01.03.1973, Blaðsíða 10

Leopoldo Calvete, Kristjana Arnadóttir, og Sylvia, dóttir þeirra
Fannst þetta vera
óttalegur draumur
Rætt við hjón, sem bjuggu í Vestmonnaeyjum er gosiS hófst
— Ég var búinn að heyra svo mikið
um náttúrufegurð íslands hjá sambýlis-
manni mínum, sem var íslenzkur piltur,
þegar ég dvaldi í Kaupmannahöfn, að
mig langaði til að sjá þetta land í norðr-
inu með eigin augum, en ég var ekki það
auðugur, að ég gæti leyft mér slíkt ferða-
lag, án þess áð vinna. . . .
Ekki er það Dani, sem segir þessa
setningu, heldur Spánverji, Leopoldo
Calvete, sem búið hefur á íslandi í um
það bil sjö ár, þar af lengstum í Vest-
mannaeyjum, en varð eins og aðrir að
yfirgefa Eyjar, þegar náttúruhamfarirnar
hófust þar, hinn 23. jan. sl., ásamt konu
sinni, Kristjönu Árnadóttur, ættaðri frá
Vopnafirði, og tæplega ársgamalli dótt-
ur, innfæddum Vestmannaeying, Sylviu
að nafni. Sem stendur búa þau að Völl-
um í Garði, og þegar við litum inn hjá
þeim var einmitt verið að halda upp á
eins árs afmæli Sylviu litlu, með rjóma-
tertu og tilheyrandi, og tók hún svo ó-
spart til matar síns, að munnurinn hafði
ekki við að taka á móti, kinnarnar fengu
því sinn skammt, eins og títt er hjá
börnum.
— Ástæðan til þess að ég kom til
Vestmannaeyja var sú, að hinn íslenzki
kunningi minn í Kaupmannahöfn, sem
raunar var óþreytnadi á að sýna mér
myndir frá ættjörð sinni, benti mér á, að
bezt væri að fara til Eyja í atvinnuleit.
Ég hafði því skamma viðdvöl í höfuð-
borginni og hélt til Eyja og fékk strax
vinnu í Hraðfrystistöðinni, hjá Einari
ríka, g þar hef ég unnið síðan, að und-
anskildum nokkrum mánuðum í síld, á
Raufarhöfn og Seyðisfirði.
Satt bezt a’ð segja, þá ætlaði ég alls
ekki að dvelja hérna mjög lengi. Ferðinni
var heitið til Canada, en ég kunni það
vel við mig hér á landi, að áhuginn dvín-
aði fljótt. Hérna hafði ég líka ávallt nóg
að starfa. Mér fannst, því ekki ráðlegt að
halda út í óvissuna vestra, og fór hvergi.
Ég hafði nú einu sinni ákveðið það, að
þegar ég kvæntist, þá yröi það spönsk
kona, sem gengi með mér upp að altar-
inu, en ástin spyr ekki um þjóðerni þeg-
ar hún kemur yfir menn, það veit ég
núna. í Hraðfrystistöðinni kynntist, ég
Kristjönu og við felldum hugi saman og
hún ól mér dóttur fyrir ári síðan. Við
bjuggum í Vestmannaeyjum hjá Sigurði
Bjarnasyni, miklum ágætismanni, en svo
kom gosið og við urðum að yfirgefa
Eyjarnar í skyndi.
— Ég var ekki mjög óttasleginn. Ég
hafði lesið dálítið um eldgos og var ekk-
ert. hræddur um að hraun og aska myndi
granda okkur. Aftur á móti var ég smeyk-
ari við eitraðar lofttegundir, svo og jarð-
skjálfta, enda yfirgáfum við húsið strax
og héldum út á götu og gengum svo
niður að höfn, eins og aðrir bæjarbúar.
— Það var erfitt að trúa því, að gos
væri hafið, sagði Kristjana, er við sner-
um tali okkar til hennar. — Við vorum
vakin með því að barið var á gluggann.
Einhver sagði að þáð ætti upptök sín í
miðjum bænum, en sem betur fór reynd-
ist það á misskilningi byggt. Ég greip
með mér nokkrar bleyjur á barnið og pel-
ann, og flýt.ti mér út með Sylviu litlu, af
ótta við að húsið gæti hrunið, ef jarð-
skjálfti kæmi. Allt gerðist svo fljótt, að
ég áttaði mig alls ekki á hlutunum. Meira
að segja eftir að við vorum komin um
borð í bátinn, sem flutti okkur til Þor-
lákshafnar, óskaði ég þess, að mig hætti
að dreyma þennan óttalega draum. Þótt
ég sæi berum augum, hvar eldsúlurnar
stigu í átt til himins upp frá Heimaey,
gat ég ekki trúað að það væri raunveru-
leiki. Það var eiginlega sjóveikin, sem
vaktí bæði mig og Leopoldo til meðvit-
undar um, að við værum í raun og veru
á leið frá Eyjum, og ekki fór Sylvia litla
heldur varhluta af henni.
— Já, ég undrast það mjög, sagði
Leopoldo, — hvað allir hafa brugðið
skjótt og vel við, og vil mjög gjarnan
koma því á framfæri, hvað íslendingar
eru hjálpsamir og fljótir til og ósérhlífnir,
ekki hvað sízt Rauði krossinn, sem veitt
hefur okkur ómetanlega aðstoð. Það er
mikið öryggi fyrir landsmenn að hafa
slíka stofnun. Ástæðan til þess að við
erum hérna út í Garði, er kannski svo-
lítið sérstæð, en hugljúf. Síðan við Kristj-
ana hófum búskap, höfum við leigt hjá
Sigurði Bjarnasyni, öldruðum ekkju-
manni. Eftir eldgosið fluttist hann til
skyldmenna sinna í Garðinum og fékk
þar einnig vinnu, en hann hafði tekið
svo miklu ástfóstri við Sylviu litlu, að
hann mátti varla af henni sjá, svo að við
leituðum eftir að komast í nábýli við
hann....
Óþarft er að geta þess, að Sigurður
var mættur í afmælisboðið, og þegar af-
mælisbarnið, Sylvia, var búin að borða
nægju sína af kræsingunum, fannst henni
öruggast að halla höfði sínu að Sigur'ði
46 — F AX I