Faxi - 01.03.1973, Blaðsíða 16

Drengurinn og úlfurinn
— Skjóttu ekki! kallaði sonurinn,
— en Ijúktu upp hlöðunni.
Þegar búið var að því, kastaði hann
úlfinum inn. Þar tóku hundarnir við
honum og gerðu út af við hann.
Hermaður nokkur í Póllandi sendi
einu sinni son sinn 14 óra gamlan
með bréf langa bæjarleið. Þegar
drengurinn kom heim aftur og ótti hér
um bil 300 skref eftir heim að húsi
föður síns, sér hann eitthvað fram
undan sér og sýnist það vera hundur.
En þegar hann hefur gengið fóein
fótmól, sér hann að það er úlfur.
Tunglskin var dauft um kvöldið, snjór
ó jörðu og mikið frost.
Drengurinn mundi eftir því, að
hann hafði annað hvort heyrt getið
um það, eða lesið um það sjólfur, að
þegar bjarndýr elti mann, þó væri það
óskróð róð, að leggjast niður ó jörð-
ina og lótast vera dauður.
Hann hugsar sér nú að beita þessu
bragði við úlfinn og leggjast endilang-
ur niður ! snjóinn.
Úlfurinn gengur þó að honum ofur-
hægt, staðnæmist uppi yfir honum
og nasar út í loftið.
Drengurinn hreyfist ekki vitund, en
úlfurinn gengur í kringum hann, nem-
ur loks staðar við fætur hans og þef-
ar af honum og ýtir við honum
með trýninu. Þegar hann finnur alls
staðar fötin fyrir sér, smó færir hann
sig ofar, þangað til hann kemur upp
ó hólsinn og kjólkana, þar sem hann
finnur að hold er fyrir. Þó fer hann
að sleikja og rennur út úr honum
slefan ó hólsklút drengsins. Nú fer
úlfurinn að verða nærgöngull. Hann
stígur öðrum fæti yfir drenginn, svo
hann hefur hólsinn ó honum ó milli
framfótanna. Þó sér drengurinn, að
ekki er lengur til góðs og hugsar: Það
er annað hvort líf eða dauði.
Hann grípur snöggt um framfætur
úlfsins, með bóðum höndum, stekkur
upp með hann ó bakinu, eins og ör-
skot, dregur hann fast að sér og geng-
ur af stað. Úlfurinn reyndi að bíta, en
drengurinn hélt honum svo rígfast upp
að sér, að hann gat ekki komið kjaft-
inum við. Ló skolturinn ó honum við
vinstra kinnbein drengsins, en tungan
hékkniður með munnvikunum ó hon-
um.
Úlfurinn stundi eins og verið væri
að hengja hann og reif drenginn með
afturfótaklónum til blóðs ó kólfunum
gegnum buxur og stígvél.
— Faðir minn! Faðir minn! kallaði
nú drengurinn, er hann kom heim að
húsinu. — Faðir minn, fyrir guðs
skuld, faðir minn! kallaði hann í
dauðans ofboði, því að enginn heyrði.
Dyrunum var lokað að innan, en
drengurinn var kominn að niðurfalli.
Hann gat ekki barið ó hurðina, því
hann hafði bóðar hendur fastar, og
með fætinum þorði hann ekki að
berja, því hann var hræddur um að
LITLI LESANDINN UMS3ÓN: Á. M.
hann myndi þó missa jafnvægið.
Hann hljóp því aftur ó bak með
úlfinn ó hurðina, svo að úlfurinn
kenndi til og skrækti. Þó geltu hund-
arnir inni.
KROSSGÁTA NR. 3
Lórétt: 1. Lítið dýr. 6. Söngflokkur.
7. Ármynni. 8 Borðandi. 9. Vafi. 11.
Taugin. 13. Hvíldi. 14. Tímatal. 16.
Stanzaði. 17. Veitingahús.
Lóðrétt: 1. Land. 2. Fjall ó íslandi. 3.
Legubekkurinn. 4. íþróttafélag. 5.
Skrifa. 9. Upphrópun. 10. íþróttafé-
lag. 11. Land. 12. Lík. 13. Sjór.
15. Á skipi.
— Faðir minn! kallaði drengurinn.
— í guðs nafni Ijúktu upp. Ég er með
lifandi úlf ó bakinu.
Faðir hans heyrði þessi orð, þreif
kúlnaþyssu og kom út í dyrnar.
52 — F A X I