Faxi - 01.03.1973, Blaðsíða 9

'heimsækja hana, hvað sem það kostaði.
Ég fór með Grayhound-rútu, en það var
ódýrasta leiðin til að ferðast, og t.ók það
um 40 tíma að komast á leiðarenda. Ég
dvaldist þarna allan júní-mánuð sl., og
fékk ég að skoða mig mikið um í Sakra-
mento, San Fransisco og víðar. Síðan fór
ég aftur til Bismarck og var þar í þrjár
vikur í viðbót og notaði tækifærið t.il að
skoða mig um í síðasta sinn og kveðja
vini mína. Ég hélt svo til Philadelphia,
þar sem allir skiptinemarnir, er voru í
Bandaríkjunum, komu saman í tvo daga.
Svo fórum við íslendingarnir til New
York og flugum heim með Loftleiðum.
Þrátt fyrir að mér líkaði vel í Bandaríkj-
unum, er alltaf gott að komast heim, og
ég hef aldrei verið eins glaður að komast
í suðaustan rokið og rigninguna, eins og
um mánaðamótin júlí-ágúst sl.
Að lokum vil ég hvetja alla þá ungl-
inga, er áhuga hafa og getu, til að kom-
ast út í heim, að fara meðan þeir geta,
og skoða sig um, kynnast nýju fólki, nýj-
um háttum og nýjum viðhorfum, og góð
leið er einmitt iað fara sem skiptinemi
Þjókirkjunnar.
Tómas Ibsen
„Bezta huggunin aS treysta ein-
hverjum fyrir vandamólum sínum"
Kæru Suðurnesjatáningar!
Ég geri ráð fyrir áð flest ykkar séu
þegar komin yfir fermingu, og að ykkur
finnist lífið ofsa skemmtilegt. Enda þótt
ég sé löngu kominn í tölu fullorðinna og
búinn að lifa tímana tvenna innan sviga,
þá finnst mér enn ofsa gaman að vera til.
Ég vona bara að það haldi áfram að
vera það. En þar sem ég bý ekki lengur
hjá pabba og mömmu og get þar af leið-
andi ekki hlaupið til þeirra, ef eitthvað
verður uppi á teningnum, verður kannski
svolítið erfiðara að lifa og þykja lífið
skemmtilegt.
Þegar ég var pínu pínu lítill, fór ég að
grenja ef eitthvað var að, og marnma
kom og bjargaði skinninu sínu og hugg-
aði. Svo þegar ég stækkaði og fór að
leika mér við krakkana í nágrenninu,
kom oft til illinda milli mín og þeirra.
Stundum kom það fyrir, og kannski oftar
en almennt gerist, að einhver stóru, ljótu
strákanna barði mig eða hrekkti, þannig
að ég fór grenjandi heim. Ég var nefni-
lega svo fjarska lítill og aumingjalegur.
Þá fór ég gjarnan til mömmu, sem hugg-
aði mig sem oftar, og bað síðan pabba
vörðuðu stelpur. Eftir því sem ég varð
eldri missti ég alltaf meir og meir trúnað-
artengsl við foreldra mína.
Svo kom að því, að ég varð nokkurs
konar „Palli var einn í heiminum“, eða
eins og það er kallað „að standa á eigin
fótum“. Hvað nú var orðið leiðinlegt?
Nei, það verður bara gaman á annan
hátt. í fyrsta lagi verður maður að bera
ábyrgð á gerðum sínum, þ.e.a.s. það er
ekki framar pabbi sem borgar, ef við
skemmum eitthvað, og í öðru lagi verð-
um við að glíma við okkar vandamál al-
gjörlega upp á eigin spýtur. Oft er það
svo, að vandamál lífsins geta orðið það
torleyst, að þau virðast okkur um megn.
Ef þau liggja þungt á okkur er bezta
huggunin, að trúa einhverjum fyrir okkar
vandkvæðum og fá þannig útrás.
Vera kann, að enginn trúnaðarmaður
finnist. Samt eigurn við einn að, þann,
sem er raunveruleikinn, Guð. Öll trúum
við á þennan raunveruleika, sem nefndur
er Guð, hvort sem við trúum því að hann
sé einhver maður eða kóngur, sem situr
í hásæti sínu á skýjatoppunum, eða hin
sanna uppspretta þess afls, sem í okkur
býr.
Davíð Baldursson
i
« C^skaliiir «
Þér veliið úr 1400 litum af
POLYTEX-mólningu og matflakki.
KAUPFÉLAG SUÐURNESJA
Jórn & Skip - Símar 2616 og 1505
Davíð
að hjálpa mér að lúskra á óþokkunum,
sem hann gerði auðvitað ekkert með.
Þegar ég var kominn um eða yfir
fermingu, varð heimurinn að ótæmandi
rannsóknarefni; meira að segja stelpurn-
ar, sem alltaf voru svo ljótar og leiðin-
legar, urðu fyrir manni sem dísir. Alltaf
voru einhver ævintýri að gerast. Allt
þurfti að prófa og skoða. Eins og gengur
og gerist steig ég ótal feilspor, upp reis
fjöldinn allur af vandamáluin og erfið-
leikurn, sem erfitt var að leysa úr. Hvað
gerðist þá? Allt í einu er asnalegt að fara
til foreldra sinna og leita þeirra ráða og
huggunar. Ég gat alls ekki ímyndað mér,
að foreldrar mínir skildu öll mín vanda-
mál og alveg örugglega ekki þau, sem
F A X I — 45