Faxi - 01.05.1975, Blaðsíða 12

fyrir FAXA, sem var einmitt við þær
systur, minnast þær á Ófe,g, en hann
var nemandi annarrar þeirra, Guðlaug-
ar, sem eitt sinn kenndi í Leirunni.
„Okkur var kennt á mínu bernskuheim-
ili, að tvennt væri það þýðingarmesta,
— kennarar, og að ekki mætti rífa upp
lyng,“ segir dr. Ófeigur, ,,eða annað
hrís. Á kotunum í kring var alltaf verið
að brenna lyngi. Rekinn var lítill og
mótekja aldrei stunduð, nema í fyrri
heimsstyrjöldinni. Aldrei var bernnt svo
mikið sem einni lyngkló hjá okkur, —
við því var lagt blátt bann, en oft fannst
manni lyngilmurinn sætur frá hinum
bæjunum. Auk þessa var brennt hrossa-
taði og þangi, — andstyggilegur eldi-
viður. Kvenfólkið var sífellt með augn-
rennsli af sterkjunni við eldamennskuna.
En áður en við ljúkum tali um jurtir,
vil ég minnast á það, að móðir mín lét
okkur krakkana safna jurtum til að
hafa í te, — blóðbergi, ljónslöpp, geld-
ingshnöppum og fleiri tegundum. Við
drukkum svo teið sem úr þessum jurtum
var lagað, af bestu lyst.“
Mótekja, stærðfræði og heimsspeki.
Maður þarf ekki lengi að ræða við dr.
Ófeig til að komast að raun um skarpt
minni hans og er hann þó að árum einn
um sjötugt. Ef til vill skýrir eftirfarandi
frásögn hvernig hann hefur öðlast sitt
trausta minni. ,,Ég minntist á það áðan,
að við Leiruvtönin, svo við minnust á
þau aftur, var mótekja. Ég man að
Tryggvi bróðir minn, sem var næstelstur
okkar systkinanna, bar móinn á bakinu,
— það voru ekki til hestar á okkar
heimili. Pabbi var enginn búmaður, hann
var allur í heimspeki, stærðfræði og
þess háttar hlutum, blessaður. Utan
skóla hafði hann verið kominn að stú-
dentsprófi, þegar hann hélt norður í
land til að afla sér peninga, — í Húna-
vatnssýslu sem kaupamaður. Ung stúlka
varð þar á vegi hans nú, og hann bara
kvæntist henni, og þar með var búið
með námið.“
Erlend tungumál og kvæðaflutningur
í kálgarðinum.
„Faðir minn var, — án þess að ég sé
að kasta neinni rýrð á hann — alveg
laus við að kunna nokkuð á gróða- eða
fésýslu, en hann var duglegur verkmað-
ur. Mér er ávallt í minni, þegar við vor-
um í kálgarðinum að taka upp kartöflur,
sem mér leiddist alveg óskaplega, þykir
þó gott að borða þær, — þá beið ég alltal
eftir því að pabbi stingi niður skóflunni,
reisti sig upp og legði sína stóru hönd
fram á skófluskaptið og segði „ja,
Emmerson, hann sagði ....“ og svo
þuldi hann pistla eftir þennan Emmer-
son, Sören Kirkegaard, kvæði eftir
Byron, annað hvort á ensku eða íslensku
— eða þá einhverja aðra, alveg enda-
laust yfir hausamótunum á mér. Nátt-
úrlega hafði ég staðið upp líka, feginn
að losna úr prisundinni. Stundum skildi
ég ekki nema litið af því sem hann fór
með, en það gilti einu, ég fékk frí frá
kartöflunum á meðan. Þarna stóðum
við, ég glápti á hann, en hann starði
fram fyrir sig. Svona gekk löngum, og
stundum kom hann inn á eitt og annað,
svo sem minnið, það væri að langmestu
leyti æfing. Mátulega langt kvæði ætti
að vera hægt að læra, heyrði maður það
flutt í tvígang,'og þetta reyndi hann á
mér, og fékk góða minnisæfingu, enda
lærði ég mörg kvæði eftir kunn skáld.“
Áfengið olli því fyrst og fremst
að menn urðu úti.
Þegar hér var komið sögu, fannst dr.
Ófeigi samræðurnar vera farnar að snú-
ast full mikið um hann sjálfan og minnti
okkur Eyþór á, að hann hefði ekki verið
búinn að úttala sig um vörðurnar, sem
áreiðanlega björguðu mörgum mannslíf-
um á árum áður, þótt þær kæmu ekki í
veg fyrir að fólk yrði úti í vondum veðr-
um. Ástæðan fyrir því hvað margir létu
lífið í ferðum sínum úr kaupstað, var
fyrst og fremst drykkjuskapurinn, sem
áttu upptök sín í Keflavík i Duus-verzl-
uninni, sem mun hafa verið aðal. eða
jafnvel eina verzlunin hér lengi. Brenni-
vín var ávallt falt, og þegar menn lögðu
af stað heim til sín út með ströndinni
eða yfir heiðarnar, voru þeir orðnir full-
ir, en eins og öllum er kunnugt, þá opn-
ast yfirborðsæðar líkamans og menn
verða fyrr innkulsa en ódrukknir. Það
er fáránleg vitleysa að áfengi hjálpi ti)
ef menn eru aðframkomnir af kulda,
nema því aðeins að þeir séu komnir í
hús og hlýju, þar sem ekki tapast meira
af líkamshitanum. Vegalengdir á milli
byggða á Suðurnesjum voru ekki það
miklar, að engin ástæða var til að menn
yrðu úti ódrukknir, nema í aftaka veðr-
um.“
Framhald í næsta blaði
FYRIR VORIÐ
Stígvél á börn og fullorðna
Uppháir strigaskór á unglinga
Lágir strigaskór á fullorðna
Svefnpokar
Tjöld
Kaupfélag Suöurnesja
Vinnufatabúðin
Sími 1075
60 — F A X I