Straumar - 01.10.1927, Blaðsíða 5

STRAUMAR
147
Hún hefir hafið upp málmhljóð sitt, hvelt og skerandi, og
þaggað óm kirkjuklukknanna. Hún hefir rent málmi sín-
um í kvik hjörtu, svo þau hættu að finna til. Hún hefir
gert sér að leik að villa þúsundum þúsunda sýn, ræna
hverja kynslóðina af annari dýrustu gjöfinni, sem hefir
gefin verið mannkyninu, því að finna sig í sambandi og
samræmi við guð. Hún hefir att bróður mót bróður og
sent menn út í hamstola kapphlaup um veraldargæði.
Raunar virðist nú þegar vera ritað „mene, tekel“ á
vegg efnishyggjunnar. Hún er vegin og léttvæg fundin af
beztu mönnum þjóðanna. Hún hefir reynzt gjaldþrota og
getur ekki greitt ávísanir þær, er hún gaf á dýrleg gæði.
Nú opnast augu fleiri og fleiri fyrir því, að menning þessi
hljóti að líða undir lok, verði sama stefna ríkjandi.
Markmið þessarar siðmenningar er að auka mönnum
þægindi og svala munaðarsýki. Hún þekkir hvorki trú né
siðgæði og hirðir ekkert um að leggja rækt við hug og
hjörtu mannanna. Hana skortir alt verulegt samband til
slagæð alls lífs, sem er — Guð.
3.
Ætla mætti, að efnishyggjan myndi aldrei ná slíkum
fangbrögðum á kynslóðunum, sem raun er á orðin, þar eð
hópar manna vígja árlega líf sitt í þjónustu kristindóms-
ins, hinnar andlegustu stefnu, sem mannkynið hefir enn
fest auga á, og hefja leiðsögu á brautum siðgæðis og trú-
ar. Eg efa eigi, að ýmsir fái þar mjög miklu áorkað öðr-
um til heilla, en þó skyldi maður vænta, að enn betur
mætti takast.
Margar orsakir kunna að liggja að því, að ekki hefir
betur famast.
Kennilýð hefir einatt ekki tekist giftusamlega að færa
orð sín í þann búning, sem hæfði fjöldanum, og hafa þeir
því talað fyrir daufum eyram. Því vitanlegt er, að þótt
hin trúarlegu sannindi sjeu eilíf og óbreytanleg, eins og
öll þau lögmál, er ríkja í veröldu, þá þurfa þau til þess að
Verða eign fjöldans, sífelt að koma fram í þeim búningi, er
samþýðist hugsunarhætti hvers tíma. Þannig ber hinum