Straumar - 01.10.1927, Blaðsíða 14

S T R A U M A H
156
að ekkert tillit sé til þeirra talvandi, því þeir sé ósamtalva, en
ofstækjendurnir sé samtaka í því að gylla lesti hver annars. —
J>á stingur presturinn upp á því, að ríki og kirkja verði að-
skilin, áður en ríkinu takist að kæfa ríkiskirkjuna, guðfræðiein-
bættin við I-Iáskólann afnumin, sömuleiðis guðfræðikensla við
kennaraskólann og biskupsemljættið, auk allra prestsembætta.
Hvemig þetta verður framkvæmt, gegn vilja stjórnarinnar, —
sem samkv. skoðun sr. Guðmundar hefir sett sér að markmiði
að eyða allri Kriststrú í landinu, — verður helzt gert skiljan-
legt af niðurlagi greinarinnar. þar skorar klerkur á alla þá,
sem ásamt honum trúi á Krist, að sameinast í ljæn um slvilnað
ríkis og lvirkju, og að koma á fót sérstökum presta-skóla, sem
reyni að inni-æta nemendum trúna á guð og „þann frelsara, sem
vér trúum á“. Með' þessu ætlar sr. Guðmundur að foi'ða þjóðinni
undan lvomandi reiði guðs og bráðri eyðileggingu. — Nú er
eftir að vita, livernig sr. Guðmundi tekst að vinna hið tvímæla-
lausa skyldustarf, sem hann telur á sér hvíla og öllum „trúuð-
um“, að bera þjóð vora með bænum sínum upp að „hástól náð-
arinnar" og til „lambsins hins slátraða“.
Nágrannaprestur sr. Guðmundar, séra Hálfdán Helgason á
Mosfelli, hefir skrifað langa og skörulega grein í „Vörð“ 39.
tbl. þ. á. út af þessum ummælum embættisbi'óður síns, og nefn-
ir liann þau „firrur og fjarstæður". Svo að lítið lið verður
þingvallaprostinum að þessum starfsbróður sínum, við að
bjarga þjóðinni undan „blóðskuldinni", og naumast getur liann
tilheyrt þessu einvala liði, sem trúir á Krist, eins og sr. Guð-
mundui'. B. K.
Gamlir prestar. í Noregi hefir verið prestaekla síðustu árin
og farið lieldur vaxandi síðan sett voru lög um að embættis-
menn yrðu að vílvja úr embættum, er þeir hafa náð 65 ára aldri
Urðu þá sum prestaköll prestslaus. Var þá það ráð tekið að
senda gömlu prestana aftur út í starfið og þá til annara safn-
aða cn þeir höfðu áður. Hafa þcir reynst vokjandi og hinir nýt-
ustu kennimenn, þó að þeir áður þættu alt annað. Er svo að
sjá sem breytingin á umhverfinu liafi leyst úr læðingi hjá
þeim starfskrafta, sem áður lágu bundnir í tilbreytingaleysinu.
Er þetta elíki bending um það, að ljolt væri prestum að skifta
um söfnuði sem oftast? Einn prestur íslenzkur hefir látið svo
um mælt, að prestar ættu eklvi að vera meira en þrjú ór lijá
fyrsta söfnuði sínum. Á prestafundum, sem haldnir voru á Ak-
ureyri og á Eiðum í sumar voru samþyktar tillögur þess efnis,
að leiða í lög, að prestar mættu slcifta um söfnuði, ef söfnuð-
irnir vildu samþykkja, svo að ýmsir virðast vera á því máli, að
holt sé prestum að skifta um umhverfi. Samkvæmt núgildandi