Sjómaðurinn - 01.03.1939, Qupperneq 21

SJÓMAÐURINN
13
fór svo í bátinn með þriðja niann. Rérum við
svo að línuveiðaranum. Skipstjórinn var á stjórn-
palli — i brúnni — og fór ég lil lians til að
semja um fiskkaupin. Hann sagði, að þá vanl-
aði brauð, og kvaðst eg geta bætt úr því, ef þeir
gælu etið Knekkbrauð. Við liöfðum marga poka
af þvi, því það liafði fylgt með skipinu, þegar
það var keypt. Var bann mjög ánægður ýfir því.
Sagði bann nú köllunum að kasta fiskinum nið~
ur í bátinn bjá okkur. Fór ég nú af stjórnpalli
frá skipstjóranum og niður á þilfair, og ætlaði
að lita vfir fiskinn, sem við áttum að fá. Ég kom
þá auga á fallcga lúðu, sem bafði verið tekin
dálítið afsíðis. Ég fór þá upp á stjórnpall til
skipstjórans aflur, dró upp flöskuna og fékk
lionum. Ilýrnaði nú beldur yfir karli, og opnar
hann gluggann á stjórnpallsbúsinu og kallar:
„Hiv Kveiten der ned i Baaten, Guttar.“ Við rer-
um nú að skipi okkar og sóttum brauðið. Síð-
an kvöddum við hvorir aðra mcð flöggunum og
fór liann sína leið.
Nú lágum við þarna í logni og komumst ekk-
ert áfram. Var nú liðinn tæpur mánuður frá
því að við lögðum af stað frá Halmstad. Sá ég
fram á það, að við mundum þurfa að fara
inn til Þórshafnar og bæta við okkur matvæl-
um, því að matarskömtun var i Svíþjóð, er við
vorum þar, og fcngum við þar skamlaðan mat
til 5 vikna.
Eftir að bafa legið þarna í logni nokkurn tima,
fengum við loks vind af vestri og þokusúld. Var
nú farið að slaga i áttina lil Þórsliafnar. Vind-
ur fór vaxandi, og sigldum við slag i slag —
eða bóg i bóg. Eftir rúmt dægur griltum við loks
suðuroddanu á Nolsoy. Við böfðum þá ekki séð
land, síðan við sleptum eyjunni Foula, sem er
vestust af Sbetlandseyjum. Nú var kominn
strekkings vindur, svo að fækka varð seglum.
Bæði bramsegl voru gerð föst og millumsegl.
Vorum við nú á suðurslag,með vind inn ástjórn
borða, og sigldum suður undir Sandey. Var ])á
lagt yfir og siglt beitivind með vind inn á bak-
borða (bakborðsbáls) og náðum við þá Þórsliöfn.
En við náðum ekki nema utarlega á vikina, og
lögðumst þar dýpstir skipa.
Þegar við vorum nýlagstir, kemur til okkar
bátur, mannaður 7 mönnum. Var þar kominn
bafnsögumaðurinn fráNolsov. Vildi hánn nú taka
okkur inn á böfnina i Þórsböfn; bann vildi, að
við léttum akkerinu, svo að hann gæti fært okk-
ur lengra inn á víkina. Ég vildi nú belst liggja
kvrr, þar sem við vorum lagstir. En hann sagði
svo vondan botn þarna, að þegar straumnum
skifti, mundi akkerið ekki halda. Ég benti bon-
um á, að skipið væri þungt í vöfum og stirt til
snúninga, á svo litlu plássi, sem bér var um
að ræða, og sérstaklega erfitt að fá það til að
stagvenda, ef misvindar væru. En bann bélt sig
nú vanann að stjórna seglskipum liérna, og ])á
sama bvaða tegund af þeim væri.
Endirinn varð sá, að létl var upp akkeri, segl
selt og byrjað að slaga vestar á víkina. En á
öðrum slag ueitaði dallurinn vendingu, og höl-
uðum við ])á rárnar þannig, að vindurinn kom
öfugt í seglin, — „brösuðum bakk á báðum topp-
um“ — eins og það er kallað á sjóaramáli. Hrakti
okkur nú út víkina aftur, svo að við urðum að
leggjast lítið eitl dýpra en áður, og varð nú að
láta sér það vel líka.
Var nú veður bið versta; vestan stormur og
rigning. Hafnsögumaðnrinn áleit nú of hvast til
þess, að liann kæmist heim til Nolsoy. Varð bann
nú að vera hjá okkur um nóttina með sína menn
og urðu þeir fegnir þeim málalokum, því að
þeir voru orðnir bæði votir og kaldir. Var svo
búið um ])á í borðsalnum og lilúð að þeim el'tir
föngum, fékk nú Iiver þeirra góðan snaps; undu
þeir sér bið besta og voru hressir og kátir.
Morguninn eftir var enn sami stormurinn. Ég
fékk nú bafnsögubálinn og menn hans til að
fara með mig í land, og samdi ég við bann, nm
að flytja mig á milli, meðan stormurinn liéld-
ist. Átti bann að fá 100 kr. fyrir leiðsöguna og
aðstoð við að komasl á milli skips og lands þenn-
an dag. Um kvöldið fór að bægja, svo að við
settum okkar bát út, og hafnsögumaðurinn fór
nú frá okkur og vfir til Nolsoy. Næsta dag var
veður allgott, en vindur óliagstæður fvrri part
dagsins. Um kvöldið kaldaði af austri. Var þá
létt upp akkerum, öll segl sett og sigll af stað
suður með Straumey, og af því að kaldinn var
góður, og var beint á eftir, var stefnan sett i
gegnum sundið fvrir sunnan Straumey. En þeg-
ar komið var i sundið, dó út þessi kaldi, og sléll-
lygndi. Nú kom austurfallið og tók okkur aust-
ur fyrir eyjarnar og suður með Sandey. Lognið
bélst alla nóttina, og daginn eftir fram undir
kvöld, og bafði þá vesturfallið tekið skipið inn
i sundið milli Litla Dimonar og Suðureyjar. Er
við vorum komni litið eitt vestur fvrir Dimon,
var komið að fallaskiftum, og óttaðist eg að
straumurinn tæki okkur á Klettinn, því að við
urðum iskvggilega nærri honum með vesturfall-
inu. En rétt þegar fallinu var að skifta, rann
Frh. á bls. 19.