Útvarpstíðindi - 07.04.1941, Blaðsíða 7

Viðfal við séra Sigurbjörn Einarsson
„Hann á að vaxa,
ég að minnl<a‘\
í páskahefti sínu hafa Útvarps-
tíðindi venjulega birt viðtal við ein-
hvern Reykjavíkurprestanna. Að
þessu sinni höfum við leitað til eins
af nýju prestunum, Sigurbjörns Ein-
arssonar.
Sigurbjörn býr á Freyjugötu 17 í
húsi tengdaforeldra sinna. Hann hef-
ur ekki enn flutt fjölskyldu sína til
bæjarins. Konan og bömin, sem eru
fjögur, eru enn á Breiðabólstað, því
að eins og kunnugt er, tók Sigurbjörn
við brauði sínu hér á miðjum vetri.
Hin nýju sóknarbörn Sigurbjörns
hafa því fæst átt þess kost, að sjá
prestskonuna sína, en prestskonan er
prestsins betri helmingur, engu síður
en konur annarra manna. Nú birta
Útvarpstíðindi mynd af þeim hjón-
um. Kona Sigurbjörns er Magnea
Þorkelsdóttir úr Reykjavík.
*
Ég var kominn á fund Sigurbjörns
til að ræða við hann um prestsstarfið
og um viðhorf hans til trúarlífsins í
landinu. En hvernig sem á því stend-
ur, erum við allt í einu farnir að tala
um tóbaksnotkun. En allar leiðir
liggja til Róm.
Sigurbjörn fer að troða í pípuna
sína. „Ég verð víst að reykja fyrir
okkur báða“, segir hann brosandi.
Hann hafði boðið mér að reykja, en
ég er ekki reykingamaður. „Ég reyki
mikið, og það er illur löstur", bætir
hann við.
Séra Sigurbjörn Einarsson og frú.
„Og ekki er það nú svo voðalegt.
Kannske fyrir prest, eigið þér við?“
sagði ég, og hafði það í huga, að
prestar eru breizkir, eins og aðrir
menn, en sumir þeirra telja það a
m. k. ekki nauðsynlegt að auglýsa
veikleika sína fyrir sóknarbörnunum.
„Það er ekki til neitt sérstakt siða-
lögmál fyrir presta“, segir Sigur-
björn.
„En eru nú ekki yfirleitt gerðar
meiri kröfur til þeirra en annarra um
grandvara breytni; og hættir þeim
ekki sumum, sem veikir eru, til að
vilja sýnast „fyrir heiminum“?“ spyr
ég þá. „Það sé fjarri mér að vera
með illar getsakir. En eru þeir ekki
töluvert margir prestarnir, sem telja
slíkt jafnvel nauðsynlegt til að halda
virðingu sinni?“
„Ég held, að það sé fátt, sem prest-
inum er eins hættulegt og það, að
ætla að sýnast fyrir sóknarbörnum
sínum. Hann má ekkert hafa að
dylja. Við slíkt gæti hann eldci held-
ur unað til lengdar", segir Sigur-
björn. „Ég skal viðurkenna það, að
einmitt í þessum efnum getur prest-
urinn oft þurft að stríða við freist-
ingar. En hvað reykingunum við-
kemur, er það auðvitað það, sem við
prestarnir köllum „adiafora" — hlut-
ur, sem ekki skiptir máli — með til-
liti til þess sáluhjálplega, og þá nátt-
úrlega ekki fyrir prestinn, frekar en
ÚTVARPSTÍÐINDI
375