Útvarpstíðindi - 07.04.1941, Blaðsíða 9

liti guðs og hafa það á meðvitund-
inni, að fyrir honum einum ber mað-
ur ábyrgð. Það er hann — og hann
einn — sem hefur rétt til þess að
vega og meta það sem maður segir.
Einungis fyrir honum er presturinn
ábyrgur“.
„Hvað segið þér svo um trúarlífið
í landinu? Eru íslendingar vel krist-
in þjóð ?“
„Ég tel mig þess ekld umkominn
að kveða upp neinn dóm um það. En
það er ótrúlega mikið til af trú í
þessu landi — eða öllu heldur — það
er ótrúlega mikið til af kristnum
leifum í þessu landi. Okkar kynslóð
lifir á leifum í svo mörgum efnum“.
„Leifum?“
„Já. Þegar frjósemin er lítil í
andlegum efnum, hlýtur að ganga á
stofninn. Þetta á auðvitað einkum
við um trúarlífið. Þegar ég tala um
leifar, á ég við þau spor, sem tímabil
húslestranna — heimilisguðrækninn-
ar — hefur skilið eftir í meðvitund
þeirrar kynslóðar, sem nú er mið-
aldra; þau verða ekki máð út á með-
an hennar nýtur við. En hvað tekur
þá við, ef ekkert nýtt kemur í stað-
inn? Hvað haldið þér um þetta?“
„Ég held, að hinum einlægu og eig-
inlegu játendum kristindómsins fari
fækkandi. En áhrif hinnar kristnu
siðfræði minnkar ekki að sama skapi.
Það hafa risið upp nýjar stefnur og
nýjir spámenn og margt hafa þeir
tekið úr siðfræði kristninnar og gert
að sínum kenningum“.
„Þetta er einmitt það, sem ég kalla,
að lifa á leifum“, segir Sigurbjörn.
„Okkur er vitanlega ljós sú stað-
reynd, að sú kristilega uppbygging,
sem átti sér stað á ísl. heimilum áður
fyrr, er yfirleitt úr sögunni. Það sé
fjarri mér að ætla, að það þekkist
ekki lengur að mæður innræti börn-
um sínum þau lífssannindi, sem eru
fólgin í einföldum, rímuðum bæna-
stefjum ísl. alþýðuskálda, nei — e.
t. v. er meira um það en við gerum
okkur grein fyrir — en hvað sem því
líður, er það vitað mál, að húslestrar
eru niður lagðir að mestu, og það
liggur ekki við, að útvarpið geti kom-
ið þar í staðinn með sínum útvarps-
messum. Mín persónulega skoðun er
sú, að meginhluti af öllu því, sem
talað er í útvarp, skilji eftir mjög
svo hverful spor í vitund þjóðarinn-
ar“.
„Þér eruð ekkert tiltakanlega
bjartsýnir í þessum efnum?“
„Jú. Það er mín persónuiega skoð-
un, sem trúmanns, að á alvörutím-
um, þegar guð gerir miklar kröfur
til kirkju sinnar, gefi hann henni
einnig nýjan kraft. Hið dásamlega
við kirkjuna er það, að hún reynist
alltaf máttugri og betri á úrslita-
stund en maður býst við. Við skulum
t. d. taka þýzku kirkjuna. Það hefði
ehginn, sem hana þekkir, búizt við
því, að hún reyndist eins sterk og
raun hefur borið vitni um“.
„Og hvað segið þér svo um starf
yðar hér í bænum?“
„Ég er nú tiltölulega nýkominn
hingað til Reykjavíkur og við höfum,
þessir nýju prestar, á sérstakan hátt
vígzt inn í erfiðleika prestsskapar-
in í sambandi við hin hörmulegu
slys, sem yfir okkur hafa dunið. Því
fólki, sem ég hef talað við í því sam-
bandi, er ég mjög þakklátur fyrir
það, með hve mikilli stillingu það
hefur tekið þessum hörmulegu tíð-
indum. Vissulega höfum við séð hina
ýtrustu sorg, sem til er í þessum
heimi, bæði hjá konum og börnum, en
þær hafa samt sem áður sýnt mér
það mikinn trúarstyrk, þessar konur,
að ég hefði ekki miklu þar við að
bæta“.
J. ú. V.
ÚTVARPSTÍÐINDI
377