Bankablaðið - 18.09.1935, Blaðsíða 24

BANKABLAÐIÐ
38
t
Síra Richard Torfason
bankabókari.
„Táp og fjör og' frískir menn
finnast hér á landi enn.
Þéttir á velli og þéttir í lund,
þrautgóðir á raunastund".
Oft datt mér þetta erindi í hug er ég
sá og hugsaði um vin minn, Richard
Torfason. Nú er hann að velli hniginn.
Sira Richard Torfason.
Ég man það, er ég sá síra Richard
fyrst, fyrir nálega þrjátíu árum síðan,
þá varð mér starsýnt á manninn. —
Hann var með afbrig'ðum glæsilegur
maður á velli, hár og spengilegur, fríð-
ur og höfðinglegur. Ég held, að ég hafi
aldrei séð glæsilegri mann en hann. Svo
var og framkoma hans öll og látbragð
virðulegt og þó látlaust, því það var
fjarri síra Richard að vera yfirlætis-
maður eða vilja þykjast meiri en hann
var. Enda var hann í öllu meira en með-
almaður.
Síðar kynntist ég hinum ágætu and-
legu hæfileikum Richards Torfasonar.
Við vorum samverkamenn í rúmlega
tuttugu ár. Hann var afburða vandvirk-
ur maður, og afarsýnt um verk, glögg-
ur og fljótur að skilja það er með þurfti.
Að mínu áliti var síra Richard ágætur
samverkamaður, og félagi; sem skrif-
stofustjóri í Landsbankanum vildi hann
geta treyst mönnum, og nutu þeir þess,
sem verðir voru, því hann launaði þeim
með vináttu sinni, en hún var það bezta,
er hann gat í té látið. Ég veit, hve sárt
honum þótti, ef menn brugðust trausti
hans — og það sérstaklega vegna þeirra
manna sjálfra, því vafalaust vildi hann
öllum mönnum vel. — Enda var hann
mjög vinsæll í bankanum og fóru vin-
sældir hans stöðugt vaxandi. Munu fáir
menn hafa verið vinfleiri í bankanum en
síra Richard var, er hann lét af störfum
þar, vegna aldurs, á síðastliðnu sumri
(1934), eftir um 26 ára starf í þjónustu
bankans.
Nú er síra Richard horfinn úr hinum
sýnilega heimi. — Okkur, vinum hans,
finnst þar alltof stórt skarð höggvið. En
minningin um hinn tápmikla, f jöruga og
þrautgóða mann mun lifa. — —
Síra Richard Torfason var fæddur 16.
maí 1866, og varð því tæplega sjötugur
að aldri er hann dó.
Hann var jarðsunginn 11. sept.
nð viðstöddu fjölmenni. Bankastjórar
og fyrv. starfsbræður vottuðu hinum
látna virðingu sína, með því að bera
kistu hans í kirkju.
Þ. J.