Jazzblaðið - 01.02.1948, Qupperneq 8

^ohnnij ^Jdodi
Cjeó
HÆGRI HÖND ELLINGTDN’S
★
Þetta er saga um mann og saxafóninn hans. Maðurinn er Johnny
Hodges, dökkur á brún og brá, í meðallagi hár og þrekvaxinn.
Saxafónninn er altó, hljóðfærið, sem hann hefur leikið á, í hljóm-
sveit Duke Ellingtons 1 tæp tuttugu ár.
Johnny hefur, með saxafóni slnum, skapað sér frægð, sem ritað
hefur verið um í jazzblöðum og bókum um heim allan, auk þess
að miljónir manna hafa lært að greina hann úr, á hverri einustu
Ellington plötu.
Áður en ég fór að tjaldabaki, á „Cafe
Zanzibar", til að ræða við Hodges, hlust-
aði ég á hann leika sólóar með hljómsveit-
inni fram í veitingasölunum. Mig langaði
að finna út hvernig hann færi að, að spila
með þvílíkri tilfinningu, og þó sér í lagi
með svona silkimjúkum tón.
„Því er erfitt að svara“, sagði Hodges,
er ég svo spurðu hann að því. „Fjöldi
manna hafa lagt fyrir mig svipaða spurn-
ingu. Sumir spyrja, hvort það sé munn-
stykkið, sem ég nota, er þetta orsaki. Aðrir
spyrja, hvort ég æfi mikið, og enn aðrir,
hvort ég sé enn að nema tónlist". (Þ. e. a.
s. sé í tímum). .
Hodges langar til að geta gefið öllum
rétt svar, og það hafði í rauninni angrað
hann dálítið að geta ekki svarað nógu vel.
Eftir að við höfðum rætt málið fram og
aftur, sagði hann. „Ég held að bezta svar-
ið, sem ég get gefið þér, og öllum öðrum,
sé að það tók mig um átján ár að full-
komna tóninn.
Ég er hættur að æfa mig nema það, sem
ég æfi með hljómsveitinni. En árum saman
þá hlustaði ég á menn eins og Coleman
Hawkins, Benny Carter, Buster Bailey og
Sidney Bechet. Já, ég hlustaði á þá spila,
hlustaði á plötur spilaðar af þeim, og spil-
aði svo sjálfur með plötunum.
Ég held að alveg eins megi nefna þessi
starfsár, skemmtiár, því ég hefi sannar-
lega skemmtun af starfi mínu“.
*
Hodges, sem núna er 39 ára, byrjaði að
leika á saxafón, er hann var 15 ára að
aldri. Bjó hann þá, ásamt móður sinni og
þremur systrum sínum, í Roxbury, Massa-
chusetts.
Ég var langyngstur, og þar með smá-
barnið í f jölskyldunni", sagði Hodges bros-
andi. „Móðir mín var þannig kona, að hún
vildi láta okkur systkinin hafa allt til alls,
og þurfti hún að erfiða mikið til að gera
sitt bezta, og það var vissulega ekki auð-
velt að halda í sér lífinu í þá daga“.
(Höf. Síðar frétti ég að móðir Johnny
8 JjatdLU