Jazzblaðið - 01.02.1948, Blaðsíða 16

TROM PETLEIKARIN N
eftir Dorcthy Baker.
•
Nafnið Dorothy Baker er ekki dulnefni, þó að þeir lesendur þessarar sögu, sem þaulkunnug-
astir eru „swing“-starfinu, munu furða sig á því, hvernig nokkur, sem ekki tilheyrir starfsgrein-
inni, þar að auki kona, hafi getað leyst af hendi það að skrifa Trompetleikarann.
Staðreyndirnar um höfundinn eru þessar: Dorothy Baker, fædd í Montana, skólamenntuð 1
Kaliforníu, gift í París,, hefir varið meiru en hálfri ævi sinni til þess að hlusta á hinar lang-
beztu amerísku danshljómsveitir, allar götur frá Louis Armstrong til Paul Whiteman og síðan
aftur að Jelly-Roll Morton. Hún hefir ekki verið starfandi við tónlist, þó að toga megi úr henni
þá játningu, að hún hafi sungið fáein léttúöarlög um dagana. Hún hefir kennt latínu og
frönsku, skrifað smásögur, verið meðritstjóri verkalýðsblaðs á vesturströnd Bandaríkjanna. Þegar
Houghton Mifflin útgáfufélagið' veitti henni heiðursnámsstyrk fyrir Trompetleikarann, lagði hún
niður önnur störf sín, og helgar nú allan tíma sinn ritstörfum.
Dorothy Baker býr nú í Cambridge, Massachusetts, þar sem mað'ur hennar, Howard Baker,
sem einnig er rithöfundur, kennir við Har /ard háskólann.
Höfundurinn fylgir sögunni úr hlaði með þessum oröum:
„Það, sem gefið hefir mér andann og hvatninguna til þess að skrifa þessa bók, var list,
en ekki líf, mikils tónsnillings, Leon (Bix) Beiderbecke, sem dó árið 1931. Persónur og atburðir
sögunnar er annars einber tilbúningur og snerta hvorki sérstaka tónlistarmenn, lífs eða liðna,
né raunverulega viðburði."
„Forleikur".
Nú sný ég mér að því að skrifa söguna
af ævi Rikka Marteins, nú þegar hún er
öll á enda, nú þegar Rikki er kominn í
gegnum hreinsunareldinn og, eins og kom-
izt er að orði, haldinn til hinztu hvíldar.
í flj’ótu bragði virðist hún ekki vera
mikilfengleg. Rikki fæddist í Georgíu, fimm
eða tíu mínútum áður en móðir hans dó
og tíu dögum fyrr en faðir hans hirti fögg-
ur sínar og fór burt af heimilinu og skildi
hann eftir einan hjá frænku sinni sautján
ára og bróður hennar. Þau unnu sér far-
borða til Los Angeles átta árum síðar og
tóku hann með sér. Þar ólst hann upp
eftir því sem brautin lá beinust fyrir hon-
um. Hann lærði píanóleik með því að snuðra
í kring um píanó í kirkjum og skemmti-
skálum við þjóðveginn — reyndar hvar
sem unnt var að snuðra kringum píanó
og fá að grípa í það. Og af því að tón-
listin var runnin honum í merg og bein,
varð hann sem krakki góður píanóleikari.
En píanó var samt ekki það sem fyrir
honum átti að liggja, og hann fór loks að
gefa sig að látúnshljóðfærunum. Honum
tókst að vinna sér fyrir horni. Og síðan
lærði hann að leika á horn — trompet,
nánar sagt, ef einhver skyldi ekki kunna
á því skil, hvað horn er — og þar lenti
hann á réttri hillu. Hann lærði af Art
Hazard, þeim mikla trompetleikara negr-
anna, en það nægir ekki til að skýra, hvað
mikið úr honum varð.
Hann lék í fimm- og sexmanna dans-
hljómsveitum kringum Los Angeles, og
einn góðan veðurdag voru hæfileikar hans
uppgötvaður af Lí Valentine, sem trúði
tæplega eigin eyrum. Valentiné, sem þá var
með umferðahljómleika í kvikmyndahúsum
víðsvegar um landið, hafði farið á hnotskóg
eftir Rikka fyrir orð Jeffa Williams, negra-
hljómsveitarstjórans, sem þekkt hafði
Rikka sem smástrák í Los Angeles og
geymt hann í fersku minni og gert sér
miklar vonir um hann sem mikla hljóm-
sveitarstjörnu. Lí Valentine lét ekki segja
sér það tvisvar hvað í Rikka bjó, réði
hann til sín og fór með hann og hljóm-
sveit sína til New York.
Rikki var sérstakt fyrirbrigði, einkum
á meðal tónlistarmanna. Hann var svo
mikið fyrirbæri, að ekki leið á löngu unz
Filli Morrison, sem stjórnaði beztu stór-
hljómsveitinni um þær mundir, gerði í
hann hæsta boð og fékk hann til sín, og
16 JazzlUit