Jazzblaðið - 01.02.1948, Qupperneq 9

vann að hreingerningum og fékk hún að-
eins þrjá dollara í kaup á dag, sem duga
þurfti í fæði og klæði handa henni og fjór-
um börnum. Er Johnny stálpaðist gerðist
hann sendill, og hjálpaði með því svolítið
til við heimilið).
„Mamma varð að leggja hart að sér til
að geta keypt handa mér fyrsta saxafón-
inn minn, sem hún gerði, er hún sá að ég
hafði engan áhuga fyrir píanóinu, sem til
var á heimilinu. Ég var hrifnasti drengur
undir sólinni, er ég skömmu síðar fékk
stöðu í átta manna hljómsveit Jo Steele,
og var ég þá enn í stuttbuxum", bætti
Johnny við.
„Mamma varð heldur en ekki undrandi,
er ég færði henni fyrsta kaupið mitt, ellefu
dollara. Hún vildi alls ekki að ég ynni,
hún hafði aðeins keypt hljóðfærið með það
fyrir augum að gleðja mig, en þar sem
ég var eini karlmaðurinn í fjölskyldunni,
sagði ég, nei takk. Ég þvertók fyrir að
láta hana fara út í hvernig veður sem var,
til að þvo hús fyrir hina og þessa og koma
SVO heim seint á kvöldin, dauðuppgefin".
Móðir Johnny lét undan og sonur hennar
gerðist fyrirvinna fjölskyldunnar, sem
saxafónleikari, er síðar meir átti eftir að
aðstoða Duke Ellington við, að gera hljóm-
sveitina að langbeztu jazzhljómsveit heims-
ins, og er vafi á að önnur eins muni nokk-
urntíma verða til.
Hodges kynntist Duke Ellington sumarið
1923, er Duke ásamt fimm öðrum spilaði
um helgar í New York. Johnny kom vana-
lega í borgina á föstudögum, og var þar
yfir helgina, notaði hann þá óspart tím-
ann við að hlusta á hljómsveitir, og fékk
þá stundum að spila með og stóð þá ekki
á honum að taka á öllu, sem til var. Tók
Ellington fljótt eftir dugnaði hans. Skömmu
síðar, er Chick Webb var að leita fyrir
sér um menn í fimm manna hljómsveit,
sem hann átti að byrja með á „Black Bott-
om Club“, ráðlagði Duke honum að hlusta
á Johnny, og er Chick hafði gert það réði
hann Johnny þegar til sín.
Er Johnny yfirgaf Massachusetts, sagði
kennari hans við hann. „Ég get ekki kennt
þér meira. Hvernig væri nú að þú tækir
við og kenndir mér?“ Eftir að hafa spilað
á „Black Bottom“ í langan tíma, við mikl-
ar vinsældir, var hin litla hljómsveit Chick
ráðin á „Savoy“.
Þá fór framtíðin í rauninni að blasa við.
„Savoy“ varð víðfrægur staður, Chick varð
viðurkenndur sem fyrsta flokks jazzisti og
farið var að tala um Johnny sem snilldar
sólóista.
„En það var Sidney Bechet“, sagði
Johnny með áherzlu. „Það var Sidney
Bechet, sem kenndi mér meir og gaf mér
betri heilræði en nokkur annar.
Hann var kunnugur elztu systur minni,
Claressu, og í hvert sinn, er ég sá hann,
sem var eins oft og hægt var, talaði hann
við mig eins og faðir við son sinn. Hann
sagði ef til vill. „Sonur sæll, óvíst er að
ég eigi eftir að lifa mikið lengur svo að þú
skalt hlusta vel á það, sem ég hefi að segja
þér“, sem ég og gerði. Lærði ég meir af
honum um tónlist og öllu henni viðvíkj-
andi, heldur en ég hefði getað gert frá tug-
um kennslubóka". Meðan Johnny var með
Chick Webb stækkaði Ellington hljómsveit
sína, og réðist Hodges svo til hans 1927,
var það upphaf að langvarandi samstarfi.
Áttu þeir eftir að þola súrt og sætt sam-
an, fex-ðast um svo þúsundum mílna skipti,
til að geta gefið sem flestum kost á að
heyra, og kynnast nánar þessari sérstæðu
list, og þá áttu þeir eftir að spila inn á
óteljandi plötur saman, plötur, sem verða
því verðmætari þess eldri, sem þær verða,
nákæmlega eins og vinátta milli snilldar
hljómsveitarstjóra og uppáhalds saxafón-
leikarans hans, mai-gfaldast og vex með
árunum.
Johnny Hodges, maðurinn, sem leikur á
saxafón þannig að manni finnst það koma
beint frá hjartanu, segir eftirfarandi um
manninn, sem hefur verið yfirmaður hans
í tvo áratugi. „Þegar þú hefur unnið með
einhverjum svona lengi, tekið þátt í raun-
um hans og samglaðst honum í sigrum,
þá er ekki margt, sem hægt er að segja
til að lýsa hugsunum þínum. Það eru alls
Framh. á bls. 19.
JuZMíUiÍ 9