Jazzblaðið - 01.07.1948, Blaðsíða 5

þeirra er fáffaður og útsetningar sérkenni-
legar, en þær gerði trompetleikarinn Chariie
Shavers flestar. Hann lék hjá Kirby í
fjölda ára.
Bob Haggart
er fyrsti hvíti
bassaleikarinn,
er eitthvaðveru
lega kveður að.
Hann er mjög
lærður tónlista-
maður og leik-
ur á auk bass-
ans, bæði píanó
og trompet.
Einnig er hann í fremstu röð útsetjara. 1935
byrjaði hann í Dixieland hljómsveit Bob
Crosby og átti afar mikinn þátt í velgengni
hennar. Einhverjar þekktustu plötur með
Crosby hljómsveitinni eru „South Rampart
Street Parade“ og „Dog Town Blues“, en
bæði lögin og útsetningarnar eru eftir
Haggart. Hann er nú með éigin hljómsveit.
Herman „Trigger“ Alpert (hvítur) er
bassaleikari, sem flestir muna eftir fyrir
leik hans í hljómsveit Glenn Millers. Hann
byrjaði ungur að leika á bassa og náði
fljótt miklum árangri. Hann var í hern-
u*n á stríðsárunum og lék þá afar mikið
inn á V-disc plötur með „all-star“ hljóm-
sveitum. Trigger hefur samið nokkur lög
d. „Trigger Fantasy“, sem hann hefur
leikið inn á plötu ásamt Johnny Guiarneri
°g fleirum, og leikur hann þar einleik mest
Mla plötuna og er hún gott dæmi um stíl
hans.
Johnny Miller (svartur) er fæddur 1915
1 Kaliforníu. Fyrsta hljóðfærið, sem hann
lék á var fiðla, en hann skipti yfir á bassa,
þegar hann var í menntaskóla, vegna þess
að honum fannst fínna að spila á „stóru
fiðluna“ í skólahljómsveitinni. Árið 1933
'éðist hann til Lionel Hampton og var hjá
honum í nokkurn tíma, en var svo með
ýmsum hljómsveitum fram til 1942. Wesley
Prince hætti þá í King Cole tríóinu og réð-
ist Johnny þá þangað og hefur hann verið
1 því síðan og átt mikinn þátt í að gera
tríóið að vinsælasta tríói, sem til hefur
verið.
Slam Stewart (svartur) er að líkindum
sá bassaleikarinn, sem þekktastur er hér
á landi. Hann er gjörólíkur öllum öðrum
bassaleikurum að því leyti, að þegar hann
leikur einleik raular hann með nákvæm-
lega sömu nótur og hann leikur á bassann.
Slam er einnig mjög góður rhythma-leik-
ari og sagði einn ritstjóri ameríska tón-
listablaðsins Metronome fyrir stuttu, að
hann ætti ekki að leika neitt annað en
rhythma, því að þar væri hann óviðjafn-
anlegur. Um 1938 var hann ásamt Slim
Gailliard með hljómsveit, sem vakti mikla
athygli. Seinni árin hefur Slam leikið
manna mest inn á plötur, jafnt með eigin
hljómsveit sem öðrum, svo sem Benny
Goodman, en hjá honum var hann í nokkra
mánuði. Margir bassaleikarar hafa reynt
að líkja eftir Stewart, en fáum tekizt það
svo bragð sé að, þó hefur Sid Weiss, sem
nú er hjá Eddie Condon, náð einna lengst
í því.
Jimmy Blan-
ton (svartur).
Fáir hljóðfæra-
leikarar hafa
aflað sér jafn
mikillar frægð-
ar á jafn stutt-
um tíma og
Jimmy Blanton.
Árið 1940 var
hann óþekktur
bassaleikari, en eftir að Duke Ellington
uppgötvaði hann og réði í hljómsveit sína,
var nafn hans á hvers manns vörum, þegar
talað var um jazzmúsik. En Blanton lifði
ekki lengi í frægð sinni, því hann lézt árið
1942. (Það er athyglisvert, að á stuttu
millibili verður jazzinn að sjá á bak fjór-
um snillingum í rhythma-leik, þ. e. a. s.:
Jimmy Blanton, trommuleikaranum Chick
Webb, guitarleikaranum Charlie Christian
og pianóleikaranum Fats Waller, sem allir
dóu á árunum 1942—43). Verk Blantons
munu engu að síður lifa jafn lengi og jazz
er leikinn. Hann hafði yfirnáttúrlegan
teknik, jafnt í bogaleik sem í pizzicato,
(þ. e. a. s. þegar hann „pikkaði“ á bass-