Jazzblaðið - 01.07.1948, Page 6

ann). Plötur, sem sýna vel hæfileika hans
eru „Body and soul“ og „J. B. blues“, þar
sem hann leikur dúett með Duke Ellington
og svo „Jack the bear“ með hljómsveit
Ellingtons.
Chubby Jack-
son (hvítur) er
30 ára að aldri.
Eftir því að
dæma hefur hann
fengizt við hljóð-
færaleik í 24 ár,
því hann byrjaði
sex ára gamall
að læra á píanó.
Á skólaárum sín-
um lék hann á
klarinet, en lagði svo fyrir sig bassann,
sem hann hefur haldið tryggð við síðan.
Hann hefur leikið í fjölda hljómsveita og
þá lengst af hjá Woody Herman. Hann
er nú með eigin Be-bop hljómsveit, sem
talin er afar góð. Chubby er eins og áður
hefur verið minnst á, upphafsmaður liins
fimmstrengjaða bassa og má á mörgum
Woody Herman plötum heyra snilli Jack-
sons. Annars hefur Chubby mesta ánægju
af, að safna saman nokkrum kunningja
sinna svo sem Candoli bræðrum og fleiri
þekktum jazzleikurum, og bjóða þeim heim
og leika fyrir þá nokkrar plötur úr hinu
fræga plötusafni sínu og svo kannski „ein
lítil jam-session“ á eftir.
Oscar Pettiford (svartur) er ári yngri
en Jackson og eins og hann hefur hann
leikið á fleiri en eitt hljóðfæri. Hann er
einn af tólf systkinum, sem öll leika á
hljóðfæri og voru lengi vel saman í hljóm-
sveit, sem faðir þeirra stjórnaði. Þar lék
Oscar á ýms blásturshljóðfæri auk píanós.
Honum varð eitt sinn á, að taka í kontra-
bassa og upp frá því var bassinn það
hljóðfærið, sem hann ákvað að leggja fyrir
sig. Hann tók yfirnáttúrlegum fram-
förum á mjög stuttum tíma, og einhver
bezta hljómsveitin þá, Charlie Barnet réði
hann til sín, þó hann væri þá með dágóð-
an bassaleikara að nafni Chubby Jackson.
Hann vildi heldur hafa þá tvo, heldur en
að láta Oscar ganga sér úr greypum. Oscar,
sem var rétt að byrja, hækkaði nú þrep af
þrepi og árin 1944 og 1945 var hann kos-
inn, af jazzsérfræðingum Esquire, bezti
bassaleikari Bandaríkjanna. Hann leikur
nú í hljómsveit Ellingtons og er eini bassa-
leikarinn, sem menn hafa leyft sér að álíta
betri en Jimmy heitinn Blanton.
Ray Brown (svartur) er hálf þrítugur að
aldri. Hann er mjög lærður músikant, sóló-
ar hans eru allar hinar fáguðustu og
rhythmaleikur hans mjög hljómmikill. Hann
liefur leikið mikið með Dizzy Gillespie og
útsetti mörg beztu verk hljómsveitarinnar,
svo sem „One bass hit“, þar sem hann
leikur (á plötu) afar góða sóló. Hann er
af öllum talinn bezti Be-bop bassaleikar-
inn.
Eddie Saf-
ranski (hvít-
ur). Fyrsta
hljóðfærið,
sem Ed lærði
á var fiðla,
en þekktur
varð hann
fyrst sem
bassaleikari í
hljómsveit
Hal Mclntyre,
og er platan
„Swanee river“ með hljómsveit Mclntyre
gott dæmi um leikni hans frá þeim árum.
Seinna réðist hann til Stan Kenton og er
ein stærsta „stjarna“ hljómsveitarinnar, en
hún var kosinn vinsælasta jazzhljómsveit
Bandaríkjanna í síðustu Metronome kosn-
ingum og Safranski vinsælasti bassaleik-
arinn, og var hann einnig atkvæðahæstur
allra jazzleikara. Hann hefur leikið mikið
af sólóum með hljómsveitinni og er platan
„Safranski" ein allra bezta bassaplata, sem
til er. Stíll hans er nokkuð frábrugðin stíl
annara bassaleikara. Hann hefur yfir mikl-
um teknik og hraða að ráða og „ideur“
hans eru afar sérkennilegar, en einstak-
lega skemmtilegar. — H. S.
6 ^azzUaÍiÍ